ਹਰਿਹਰਜੀ

ਖੰਡਵਾ ਦਰਬਾਰ ਵਿੱਚ, ਦਾਦਾ ਜੀ ਦੀ ਸਮਾਧੀ ਦੇ ਨਾਲ, ਸ਼੍ਰੀ ਹਰਿਹਰ ਜੀ ਦੀ ਸਮਾਧੀ ਵੀ ਹੈ| ਉਹ ਸਾਇੰਖੇੜਾ ਵਿੱਚ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੂੰ ਮਿਲੇ ਸੀ| ਹਰਿਹਰ ਜੀ ਮਹਾਰਾਜ ਰਾਜਸਥਾਨ ਤੋਂ ਸਨ। ਜਦੋਂ ਉਹ ੧੪ ਸਾਲਾਂ ਦੇ ਸੀ, ਤਾਂ ਉਹ ਇੱਕ ਗੁਰੂ ਦੀ ਭਾਲ ਵਿੱਚ ਆਪਣਾ ਘਰ ਛੱਡ ਗਏ|ਜਦੋਂ ਉਹ ਕਾਸ਼ੀ ਵੱਲ ਜਾ ਰਹੇ ਸੀ, ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਰੇਲਗੱਡੀ ਵਿੱਚ ਦਾਦਾ ਜੀ ਬਾਰੇ ਸੁਣਿਆ ਅਤੇ ਬੰਬਈ ਸਟੇਸ਼ਨ ਤੇ ਹੀ ਉੱਤਰ ਕੇ ਸਾਇੰਖੇੜਾ ਵੱਲ ਪੈਦਲ ਹੀ ਤੁਰ ਪਏ|

ਸਾਇੰਖੇੜਾ ਪਹੁੰਚਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਉਹ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੂੰ ਵੇਖਣ ਲਈ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਖੜੇ ਹੋ ਗਏ| ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਟਿੱਕੜ ਪਰਸ਼ਾਦ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਪਰਸ਼ਾਦ ਪਾਣ ਦੇ ਕਾਫ਼ੀ ਦੇਰ ਤੱਕ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਪਾਯਾ |

ਇੱਕ ਦਿਨ ਹਰਿਹਰ ਜੀ ਦਾਦਾ ਜੀ ਦੇ ਕੋਲ ਬੈਠੇ ਸਨ, ਤਦ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੇ ਆਪਣੀ ਪੱਗ ਲਾਹ ਦਿੱਤੀ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਨਾਈ ਨੂੰ ਭੌਰੀਲਾਲ ਜੀ ਦਾ ਸਿਰ ਸਾਫ ਕਰਨ ਲਈ ਕਿਹਾ। ਫਿਰ ਇੱਕ ਦਿਨ ਦਾਦਾ ਜੀ ਆਪਣੇ ਡੰਡੇ ਨਾਲ ਹਰਿਹਰਜੀ ਦੇ ਸਿਰ ਤੇ ਜ਼ੋਰ ਜ਼ੋਰ ਨਾਲ ਮਾਰਣ ਲੱਗੇ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਬਾਹਰੋਂ ਤਾਲਾ ਲਗਾ ਦਿੱਤਾ। ਜਦੋਂ ਦੋ ਤਿੰਨ ਦਿਨ ਬੀਤ ਗਏ, ਦਾਦਾ ਜੀ ਦੇ ਚੇਲੇ ਚਿੰਤਤ ਹੋਣ ਲੱਗੇ ਕਿ ਹਰਿਹਰਜੀ ਕਿੰਨਾ ਚਿਰ ਬਿਨਾਂ ਖਾਏ ਪੀਏ ਜ਼ਿੰਦਾ ਰਹਿਣਗੇ, ਇਸ ਲਈ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਭਗਤ ਭਰਮਾਚਾਰੀ ਜੀ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਲਈ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੂੰ ਬੇਨਤੀ ਕੀਤੀ। ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੇ ਕਮਰਾ ਖੋਲ੍ਹਿਆ ਅਤੇ ਹਰੀਹਰਜੀ ਦੇ ਜ਼ਖਮਾਂ ਉੱਤੇ ਲੱਗੇ ਕੀੜੇਆਂ ਨੂੰ ਚਿਮਟੇ ਨਾਲ ਹਟਾਯਾ,ਉਸ ਤੇ ਧੂੰਨੀ ਮਲੀ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪਾਨੀ ਪਿਲਾਇਆ। ਹੈਰਾਨੀ ਦੀ ਗੱਲ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਡੂੰਘੇ ਜ਼ਖ਼ਮ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਦਵਾਈ ਦੇ ਬਹੁਤ ਜਲਦੀ ਠੀਕ ਹੋ ਗਏ। ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ‘ਕੜੀ ਕੇ ਕੜਾਈ ਕੜ ਜਾਨਾ,ਪਕੌੜੇ ਕੇ ਮਫਿਕ ਅਟਕ ਮਤ ਜਾਨਾ’ ਅਤੇ ਕਿਹਾ ‘ਹੁਣ ਇਹ ਮੋੜਾ ਮੇਰਾ ਹੈ’। ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਨਾਮ ‘ਹਰਿਹਰਾਨੰਦ’ ਰੱਖਿਆ ਅਤੇ ਸਭ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਕਹਿਣ।
੧੯੩੦ ਵਿੱਚ ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਬਹੁਤ ਬੀਮਾਰ ਹੋ ਗਏ, ਤਦੋਂ ਵੱਡੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੇ ਇੱਕ ਮਣ ਮਿਰਚ (੪੦ ਕਿਲੋ) ਨਾਲ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਨਜ਼ਰ ਉਤਾਰੀ। ਹੈਰਾਨੀ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ ਕਿ ਇੰਨੇ ਮਿਰਚਾਂ ਸਾੜਨ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ, ੧੦੦ – ੨੦੦ ਲੋਕਾਂ ਵਿਚੋਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਵੀ ਖੰਘ ਨਹੀਂ ਲੱਗੀ ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਮਿਰਚ ਅੱਖਾਂ ਅਤੇ ਨੱਕ ਵਿੱਚ ਲੱਗੀ।
ਵੱਡੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਦਾ ਸ਼ਿਸ਼ਯਤ੍ਵ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਵਿੱਚ ਅਲੌਕਿਕ ਸ਼ਕਤੀਆਂ ਆ ਗਈਆਂ, ਅਤੇ ਵੱਡੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਵੀ ਆਪਣੇ ਸ਼ਰਧਾਲੂਆਂ ਦੀ ਆਤਮਿਕ, ਮਾਨਸਿਕ ਅਤੇ ਵਿਆਪਕ ਭਲਾਈ ਕਰਨੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ| ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਦਾ ਸੁਭਾਅ ਵੱਡੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਦੇ ਬਿਲਕੁਲ ਉਲਟ ਸੀ|ਜਦੋਂ ਕਿ ਵੱਡੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਡੰਡਾ ਮਾਰਕੇ ਅਤੇ ਗਾਲਾਂ ਕੱਡਕੇ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਕਲਿਆਣ ਕਰਦੇ ਸਨ, ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਬੜੇ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਸਮਝਾਉਂਦੇ ਅਤੇ ਕਲਿਆਣ ਕਰਦੇ ਸਨ। ਜਦੋਂ ਵੀ ਕਿਸੇ ਸ਼ਰਧਾਲੂ ਨੂੰ ਦਾਦਾ ਜੀ ਦਾ ਡੰਡਾ ਜਾਂ ਗਾਲਾਂ ਪੈਂਦੀਆਂ ਸਨ, ਉਹ ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਕੋਲ ਇਹ ਜਾਣਨ ਲਈ ਆਉਂਦੇ ਸੀ ਕਿ ਉਸਦਾ ਕੀ ਅਰਥ ਹੈ ਅਤੇ ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਇਸ ਗੁਪਤ ਰਹਸਯ ਦੇ ਬਾਰੇ ਦੱਸਦੇ ਸੀ ਕਿ ਇਸ ਡੰਡੇ ਪਿੱਛੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ
ਕਿਹੜੀ ਸਮੱਸਿਆ टਲੀ ਹੈ|

ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਦਾ ਸੁਭਾਅ ਇੰਨਾ ਸਰਲ ਸੀ ਕਿ ਸ਼ਰਧਾਲੂ ਜੋ ਵੀ ਉਹ ਪਹਿਨਾਨਦੇ ਸਨ ਉਹ ਖੁਸ਼ੀ ਖੁਸ਼ੀ ਨਾਲ ਪਹਿਨਦੇ ਸਨ, ਚਾਹੇ ਉਹ ਕੋਟ ਹੋਵੇ, ਸ਼ੇਰਵਾਨੀ ਹੋਵੇ, ਜੁੱਤੀਆਂ ਹੋਣ, ਜੁਰਾਬਾਂ ਹੋਣ,ਤਾਜ ਜਾਂ ਟੋਪੀ ਆਦਿ ਹੋਣ।ਕਿਉਂਕਿ ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੂੰ ਸਾਹ ਦੀ ਤਕਲੀਫ ਸੀ ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਲਈ ਆਸਨਸੋਲ ਬੰਗਾਲ ਤੋਂ ਇੱਕ ਭਗਤ ਹੱਥ ਨਾਲ ਖਿੱਚਣ ਵਾਲਾ ਰਿਕਸ਼ਾ ਲੈ ਆਇਆ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਬਿਠਾਕਰ ਉਹ ਉਹ ਸਾਰੇ ਦਰਬਾਰ ਵਿੱਚ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੂੰ ਘੁੰਮਾਇਆ ਕਰਦਾ ਸੀ।ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਕੋਲ ਇੱਕ ਗ੍ਰਾਮੋਫੋਨ ਵੀ ਸੀ ਜੋ ਉਹ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਬੜੇ ਚਾਅ ਨਾਲ ਸੁਣਾਨਦੇ ਸੀ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਸ਼ਰਧਾਲੂਆਂ ਅਤੇ ਖ਼ਾਸਕਰ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਫ਼ੌਜ ਨੂੰ ਸੁਣਯਾ ਕਰਦੇ ਸੀ। ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਇੰਨਾ ਪਿਆਰ ਕਰਦੇ ਸਨ ਕਿ ਉਹ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਬਿਸਤਰੇ ਨਾਲ ਹੇਠਾਂ ਸੁਲਾਦੇ ਸੀ ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਵੀ ਨੇਵੇਦ ਦੀ ਥਾਲੀ ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਲਈ ਆਉਂਦੀ,ਉਹ ਥਾਲੀ ਨੂੰ ਬੱਚਿਆਂ ਲਈ ਥੱਲੇ ਵੱਲ ਕਰਦੇ ਸੀ। ਕਈ ਵਾਰ ਉਹ ਬੱਚਿਆਂ ਨਾਲ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਰਲ ਜਾਂਦੇ ਸੀ ਕਿ ਵੇਖਣ ਵਾਲੇ ਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਬੱਚਿਆਂ ਨਾਲੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਨਾਦਾਨ ਹਨ।

ਦਸੰਬਰ ੧੯੩੦ ਵਿੱਚ ਦਾਦਾ ਜੀ ਦੀ ਸਮਾਧੀ ਲੈਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੇ ਆਪਣੇ ਸ਼ਰਧਾਲੂ ਸ਼ੰਕਰ ਲਾਲ ਗੁਪਤਾ, ਜੋ ਇੱਕ ਵਕੀਲ ਸਨ, ਨੂੰ ਕਿਹਾ, “ਪਤਾ ਕਰੋ ਕਿ ਇਹ ਕਿਸ ਦੀ ਜ਼ਮੀਨ ਹੈ, ਅਸੀਂ ਉਸ ਤੋਂ ਇਸ ਨੂੰ ਖਰੀਦ ਕੇ ਇਸ ਥਾਂ ਤੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਦੀ ਸਮਾਧੀ ਬਣਾਵਾਂਗੇ।”
ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਸਮਾਧੀ ਦਾ ਕੰਮ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰੋ, ਮੈਂ ਜ਼ਮੀਨ ਖਰੀਦ ਕੇ ਆਉਂਦਾ ਹਾਂ। ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਪਹਿਲਾਂ ਖਰੀਦ ਕੇ ਆਓ, ਫਿਰ ਅਸੀਂ ਇਹ ਕੰਮ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਾਂਗੇ ਅਤੇ ਪੈਸੇ ਨਾਲ ਉਸਨੂੰ ਭੇਜ ਦਿੱਤਾ। ਸ਼ੰਕਰਲਾਲ ਨੇ ਉਹ ਜ਼ਮੀਨ ਉਸ ਜ਼ਮੀਨ ਮਾਲਕ ਤੋਂ ਖਰੀਦ ਲਈ। ਜਦੋਂ ਸ਼ੰਕਰ ਲਾਲ ਨੇ ਜ਼ਮੀਨ ਰਜਿਸਟਰ ਕਰਵਾ ਲਈ ਤਦ ਹੀ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੇ ਸਮਾਧੀ ਦਾ ਕੰਮ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਕੀਤਾ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਰਾਜ ਆਨੰਦ ਨਾਮ ਦੇ ਇੱਕ ਭਗਤ ਤੋਂ ਵੱਡੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਦੀ ਸਮਾਧੀ ਦੀ ਚੁਨਾਈ ਕਰਵਾਈ। ਅਘਨ ਸੁਧੀ ਤੇਰਸ ਨੂੰ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੇ ਆਪਣਾ ਸ਼ਰੀਰ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਅਘਨ ਸੁਧੀ ਪੂਰਨਿਮਾ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਮਾਧੀ ਵਿੱਚ ਵਿਰਾਜਮਾਨ ਕੀਤਾ ਗਿਆ।

ਵੱਡੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਦੀ ਸਮਾਧੀ ਲੈਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਦਿੱਤੀਆਂ ਅਧਿਆਤਮਕ ਸ਼ਕਤੀਆਂ ਦੇ ਕਾਰਨ ਸ਼੍ਰੀ ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਉਤਰਾਧਿਕਾਰੀ ਬਣੇ।
ਪਹਿਲੇ ਖੰਡਵਾ ਦਰਬਾਰ ਵਿੱਚ ਦੱਤ ਭਗਵਾਨ ਜੀ ਦੀ ਬਹੁਤ ਲੰਮੀ ਆਰਤੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ ਜਿਸ ਨੂੰ ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੇ ਹਟਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਅਤੇ ਇਹ ਕਹਿ ਕੇ ਨਰਮਦਾ ਜੀ ਦੀ ਆਰਤੀ ਆਰੰਭ ਕੀਤੀ ਸੀ ਕਿ ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਨਰਮਦਾ ਖੰਡੀ ਹਨ ਅਤੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਦਾਦਾ ਨਾਮ ਅਤੇ ਅੱਜ ਹਰ ਦਾਦਾ ਦਰਬਾਰ ਵਿੱਚ ਜਿੰਨੇ ਵੀ ਮੰਤ੍ਰੋਚਾਰਨ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਇਹ ਸਾਰੇ ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਦੁਆਰਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੇ ਗਏ ਹਨ।

ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਦੇ ਇੱਕ ਚੇਲੇ ਸੀ ਲੂਗਰ ਦਾਦਾ ਜਿਹਨਾ ਦੇ ਕੁੜਤੇ ਦੀ ਜੇਬ ਵਿੱਚ ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਇੱਕ ਚਮੜੇ ਦੀ ਜੁੱਤੀ ਰੱਖਵਾਂਦੇ ਸਨ| ਜੇਬ ਵਿੱਚ ਚਮੜੇ ਦੀਆਂ ਜੁੱਤੀਆਂ ਹੋਣ ਕਾਰਨ ਉਹ ਮੰਦਰ ਦੇ ਬਾਹਰੋਂ ਪੂਜਾ ਕਰਦੇ ਸਨ। ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਬਹੁਤ ਸ਼ਾਂਤ ਅਤੇ ਸਧਾਰਣ ਸੁਭਾਅ ਵਾਲੇ ਸੀ, ਪਰ ਜੇ ਕੋਈ ਚੇਲਾ ਨਿਯਮਾਂ ਦੀ ਉਲੰਘਣਾ ਕਰਦਾ ਸੀ ਤਾਂ ਉਹ ਲੂਗਰ ਦਾਦਾ ਤੋਂ ਚਮੜੇ ਦੀ ਜੁੱਤੀ ਨਾਲ ਪਿਟਾਈ ਕਰਵਾਂਦੇ ਸੀ|ਮਹਾਨ ਰਾਜਾ ਮਹਾਰਾਜਾ ਵੀ ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਆਉਂਦੇ ਸਨ ਅਤੇ ਆਮ ਲੋਕਾਂ ਵਾਂਗ ਸਭ ਦੇ ਨਾਲ ਭੰਡਾਰ ਵਿੱਚ ਸੇਵਾ ਕਰਦੇ ਸਨ|

ਦਾਦਾ ਜੀ ਦੀ ਸਮਾਧੀ ਲੈ ਜਾਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਕੁਝ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੂੰ ਉੱਤਰਾਧਿਕਾਰੀ ਵਜੋਂ ਸਵੀਕਾਰ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਉਹ ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੂੰ ਤੰਗ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨ ਕਰਨ ਦੇ ਨਵੇਂ ਤਰੀਕੇ ਲੱਭਦੇ ਸਨ|
ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚੋਂ ਇੱਕ ਨਾਈ ਸੀ ਜਿਸਨੇ ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਦੇ ਖ਼ਿਲਾਫ਼ ਪੁਲਿਸ ਸ਼ਿਕਾਇਤ ਵੀ ਦਰਜ ਕਰਵਾਈ ਸੀ। ਪੁਲਿਸ ਵਿੱਚ ਲੂੰਬਾ ਨਾਮ ਦਾ ਇੱਕ ਸੁਪਰਡੈਂਟ ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੂੰ ਫੜਨ ਲਈ ਦਰਬਾਰ ਆਇਆ ਜਿਸ ਸਮੇਂ ਆਰਤੀ ਚੱਲ ਰਹੀ ਸੀ ਅਤੇ ਉਸਨੇ ਇੱਕ ਲਾਠੀਚਾਰਜ ਦਾ ਆਦੇਸ਼ ਦਿੱਤਾ,ਇੰਨਾ ਹੀ ਨਹੀਂ, ਉਸਨੇ ਆਪਣੀ ਪਿਸਤੌਲ ਵਿੱਚੋਂ ਦੋ ਗੋਲੀਆਂ ਵੀ ਚਲਾਈਆਂ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਚੂਕ ਗਈ ਅਤੇ ਦੂਜੀ ਦਾਦਾ ਜੀ ਦੇ ਕੰਨ ਤੋਂ ਲੰਘਦਿਆਂ ਕੰਧ ਤੇ ਜਾ ਲੱਗੀ । ਇਸ ਗੱਲ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੇ ਖੰਡਵਾ ਵਿੱਚ ਰਹਿਣ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਇਹ ਕੇਸ ‘ਹੋਸ਼ੰਗਾਬਾਦ’ ਦੀ ਅਦਾਲਤ ਵਿੱਚ ਲੜੇ। ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਨੇ ਵੀ ਇਸ ਕੇਸ ਦੀ ਜਲਦੀ ਸੁਣਵਾਈ ਲਈ ਭਾਰੀ ਅਦਾਲਤ ਦੀ ਫੀਸ ਅਦਾ ਕੀਤੀ। ੧੯੩੪ ਵਿੱਚ ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੇ ਕੇਸ ਜਿੱਤ ਲਿਆ ਅਤੇ ਸੁਪਰਡੈਂਟ ਲੂੰਬਾ ਨੂੰ ੪੦੦੦੦ ਦੀ ਡਿਗਰੀ ਲਗਾਈ ਗਈ। ਇਹ ਕੇਸ ਜਿੱਤਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਹੀ ਸ੍ਰੀ ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਖੰਡਵਾ ਵਾਪਸ ਆਏ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਦਿੱਤੇ ੬੦੦੦੦੦੦ ਨੂੰ ਧੂਨੀ ਵਿੱਚ ਸੁੱਟ ਦਿੱਤਾ।
ਅਜਿਹੇ ਹੀ ਇੱਕ ਕੇਸ ਵਿੱਚ, ਇੱਕ ਵਿਅਕਤੀ ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਦੇ ਖਿਲਾਫ ਦੰਗੇ ਦੇ ਕੇਸ ਵਿੱਚ ਗਲਤ ਅਤੇ ਝੂਠੀ ਗਵਾਹੀ ਦੇਣ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਜਿਸ ਕਾਰਨ ਕੇਸ ਪਲਟਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨੀ ਹੁੰਦੀ। ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੇ ਆਪਣੇ ਵਕੀਲ ਰਾਧਾਕਿਸ਼ਨ ਗੁਪਤਾ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਕੇਸ ਦੀ ਸੁਣਵਾਈ ੮ ਦਿਨ ਅੱਗੇ ਵਧਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ। ਗੁਪਤਾਜੀ ਨੇ ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਕੇਸ ਆਖਰੀ ਸਮੇਂ ਹੈ ਅਤੇ ਇਹ ਸੰਭਵ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦਾ ਪਰ ਉਹ ਜ਼ਰੂਰ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਣਗੇ। ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਦੀ ਦਯਾ ਨਾਲ ਕੇਸ ੮ ਦਿਨਾਂ ਲਈ ਅੱਗੇ ਵਧਿਆ ਅਤੇ ਹੈਰਾਨੀ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ ਕਿ ਛੇਵੇਂ ਦਿਨ,ਜਿਸ ਵਿਅਕਤੀ ਨੇ ਝੂਠੀ ਗਵਾਹੀ ਦੇਣ ਲੱਗਾ ਸੀ,ਕੁਦਰਤੀ ਤੌਰ ਤੇ ਓਦੀ ਮੌਤ ਹੋ ਗਈ।
ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਦੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਭਗਤ ਰਿਆਸਤਾਂ ਦੇ ਰਾਜੇ ਹੁੰਦੇ ਸਨ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਹੋਲਕਰ ਘਰਾਨਾ ਦੇ ਤੁਕੋਜੀਰਾਓ ਹੋਲਕਰ, ਸੋਹਾਵਲ ਦੇ ਵਰਿੰਦਰ ਬਹਾਦੁਰ ਸਿੰਘ, ਧਾਰ ਤੋਂ ਗੁੜੀ ਨਰੇਸ਼ ਅਤੇ ਬਾਰਾਂਬਕੀ ਦੇ ਰਾਜਾ।
ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਦੀ ਸੇਵਾ ਵਿੱਚ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸ਼ਰਧਾਲੂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕਈ ਕਿਸਮਾਂ ਦੇ ਭੇਟ ਦਿੰਦੇ ਸਨ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਦਾਦਾ ਜੀ ਦੇ ਇਸ਼ਨਾਨ ਵਿੱਚ ਵਰਤੇ ਜਾਂਦੇ ਅਤਰ ਹਮੇਸ਼ਾ ਕੰਨੌਜ ਦੇ ਭਗਤ ਤੋਂ ਆਉਂਦੇ ਸਨ। ਰਾਏਪੁਰ ਦਾ ਗੋਪੀ ਕਿਸ਼ਨ ਉਸ ਸਮੇਂ ਸੇਠ ਭੰਡਾਰਾ ਦੀ ਸੇਵਾ ਵਿੱਚ ਵਰਤੇ ਜਾਣ ਲਈ ਚੌਲਾਂ ਦੀ ਪੂਰੀ ਵੇਗਨ ਭੇਜਦਾ ਸੀ।ਇਲਾਹਾਬਾਦ ਦੇ ਵਿਸ਼ਵਨਾਥ ਚੌਧਰੀ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕਾਲੇ ਰੰਗ ਦੀ ਫੋਰਡ ਕਾਰ ਦਿੱਤੀ ਅਤੇ ਹੋਲਕਰ ਘਰਾਨਾ ਦੇ ਦੀਵਾਨ ਪਾਂਡੇ ਸਾਹਬ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪਲਾਈਮਾਉਥ ਗੱਡੀ ਦਿੱਤੀ(ਇਹ ਕਾਰਾਂ ਅਜੇ ਵੀ ਖੰਡਵਾ ਦਰਬਾਰ ਵਿੱਚ ਖੜੀਆਂ ਹਨ)। ਜਦੋਂ ਵੀ ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਮਹਾਰਾਜ ਨੂੰ ਕਾਰ ਰਾਹੀਂ ਲੰਬੀ ਯਾਤਰਾ ਤੇ ਜਾਣਾ ਪੈਂਦਾ ਸੀ ਤਾਂ ਸੋਹਾਵਾਲ ਦੇ ਮਹਾਰਾਜਾ ਵਰਿੰਦਰ ਬਹਾਦੁਰ ਸਿੰਘ ਖੁਦ ਆਉਂਦੇ ਸਨ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਕਾਰ ਚਲਾਉਂਦੇ ਸਨ ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਵੀ ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੂੰ ਨੀਂਦ ਆ ਜਾਏ ਤਾਂ ਉਹ ਕਾਰ ਇੰਨੀ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਕਰ ਲੈਂਦੇ ਸਨ ਕਿ ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੂੰ ਕੋਈ ਝਟਕਾ ਨਾ ਲੱਗੇ ਜਿਸ ਨਾਲ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਨੀਂਦ ਟੁੱਟ ਜਾਵੇ।

ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੇ ਭਾਰਤ ਦੇ ਕਈ ਸ਼ਹਿਰਾਂ ਜਿਵੇਂ ਦਿੱਲੀ, ਇਲਾਹਾਬਾਦ, ਦੇਹਰਾਦੂਨ, ਮੁਲਤਾਈ, ਨਾਗਪੁਰ,ਬੈਤੂਲ, ਮੁੰਬਈ, ਪੁਣੇ, ਇੰਦੌਰ,ਉਜੈਨ ਆਦਿ ਦੀ ਯਾਤਰਾ ਕੀਤੀ।
ਜਦੋਂ ਉਜੈਨ ਦੇ ਦੱਤ ਅਖਾੜੇ ਦੇ ਮਹੰਤ ਨੇ ਦੇਹ ਛੱਡ ਦਿੱਤੀ, ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੇ ਸੰਨਿਆਪੁਰੀ ਮਹਾਰਾਜ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਗੱਦੀ ਤੇ ਬਿਠਾਇਆ ਸੀ ਅਤੇ ਉਹ ਕਈ ਵਾਰੀ ਉਜੈਨ ਦੀ ਯਾਤਰਾ ਕਰਦੇ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਦਰਸ਼ਨ ਦਿੰਦੇ ਸਨ।
ਇੱਕ ਵਾਰ ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਆਪਣੇ ਭਗਤ ਕਿਸ਼ਨ ਮਿਸਤਰੀ ਨਾਲ ਓਮਕਾਰੇਸ਼ਵਰ ਦੀ ਯਾਤਰਾ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਉਥੇ ਦਾ ਸਿੱਧਨਾਥ ਮੰਦਰ ਬਹੁਤ ਸੁੰਦਰ ਲੱਗਿਆ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਇੱਛਾ ਜ਼ਾਹਰ ਕੀਤੀ ਕਿ ਖੰਡਵਾ ਵਿੱਚ ਦਾਦਾ ਜੀ ਦਾ ਵੀ ਅਜਿਹਾ ਵਿਸ਼ਾਲ ਮੰਦਰ ਹੋਵੇ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਕਿਸ਼ਨ ਮਿਸਤਰੀ ਨੂੰ ਕੁਝ ਦਿਨ ਉਥੇ ਰੁੱਕ ਦੇ ਉਸ ਮੰਦਰ ਦਾ ਨਕਸ਼ਾ ਬਣਾਣ ਦਾ ਹੁਕਮ ਦਿੱਤਾ। ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੇ ਕਿਸ਼ਨ ਮਿਸਤਰੀ ਦੁਆਰਾ ਬਣਾਇਆ ਨਕਸ਼ਾ ਪਸੰਦ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਮੰਦਰ ਬਣਾਉਣ ਦਾ ਆਦੇਸ਼ ਦਿੱਤਾ। ਰਾਏਪੁਰ ਦੇ ਗੋਪੀ ਕਿਸ਼ਨ ਸੇਠ, ਜੋ ਭੰਡਾਰੇ ਦੀ ਸੇਵਾ ਵਿੱਚ ਰੇਲ ਗੱਡੀ ਦੇ ਵੇਗਨ ਭਰ ਕੇ ਚਾਵਲ ਭੇਜਦੇ ਸਨ, ਨੇ ਮੰਦਰ ਦੇ ਪੱਥਰ ਦੀ ਸੇਵਾ ਕਰਨ ਦੀ ਇੱਛਾ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੂੰ ਦਿਖਾਈ, ਤਾਂ ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਜਿਵੇਂ ਤੁਹਾਡੀ ਇੱਛਾ ਹੈ।
ਜਦੋਂ ਰੇਲ ਵਿੱਚ ਲਾਲ ਪੱਥਰ ਆਉਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਇਆ ਅਤੇ ਲੋਕ ਇਹ ਕਹਿਣ ਲੱਗ ਪਏ ਕਿ ਗੋਪੀਚੰਦ ਕਿਸ਼ਨ ਮੰਦਰ ਬਣਵਾ ਰਿਹਾ ਹੈ,ਤਦ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਅਸੀਂ ਚਿੱਟੇ ਪੱਥਰ ਦਾ ਮੰਦਰ ਨਹੀਂ ਬਣਾਵਾਂਗੇ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਭਗਤ ਸ਼੍ਰੀ ਬੜੇ ਸਰਕਾਰ ਜੀ,ਇਲਾਹਾਬਾਦ ਦੇ ਪ੍ਰਿਥਵੀ ਰਾਜ ਚੰਦਨ ਅਤੇ ਕੁਝ ਹੋਰ ਸ਼ਰਧਾਲੂਆਂ ਨੂੰ ਮੰਦਰ ਅਤੇ ਵੱਡੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਦੀ ਸਮਾਧੀ ਲਈ ਚਿੱਟੇ ਪੱਥਰ ਬਾਰੇ ਪਤਾ ਲਗਾਉਣ ਲਈ ਮਕਰਾਨਾ ਭੇਜਿਆ।
ਵੱਡੇ ਮੰਦਰ ਦੀ ਨੀਂਹ ਖੋਦੀ ਗਈ ਅਤੇ ਉਸ ਨੀਂਹ ਲਈ ਖਦਾਨ ਵਿੱਚੋਂ ਕਾਲਾ ਪੱਥਰ ਆਇਆ|ਖੰਡਵਾ ਨੇੜੇ ਜਸਵਾੜੀ ਤੋਂ ਬੈਲ ਗੱਡੀਆਂ ਵਿੱਚ ਦਾਦਾ ਜੀ ਦੇ ਭਗਤ ਸ਼ੰਕਰਰਾਓ ਆਸਕਰ ਅਤੇ ਰਾਜਾਨੰਦ ਜੀ ਖੜੀ ਦੇ ਖਦਾਨ ਤੋਂ ਖੜੀ ਖੋਦ ਕੇ ਲੈ ਆਉਂਦੇ ਸਨ। ਉਹ ਬੈਲ ਗਾੜੀ ਚਲਾਉਣ ਵਾਲੇ ਰਾਮਦਾਸ ਜੀ ਮਹਾਰਾਜ ਸਨ ਜਿਹਨਾ ਨੇ ਅੱਗੇ ਜਾਕੇ ਦਿੱਲੀ ਦਰਬਾਰ ਦੀ ਸਥਾਪਨਾ ਕੀਤੀ।

੧੯੬੨ ਵਿੱਚ ਜਦੋਂ ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਅਲਾਹਾਬਾਦ ਕੁੰਭ ਲਈ ਰਵਾਨਾ ਹੋਏ ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸ਼ੰਕਰਰਾਓ ਆਸਕਰ ਨੂੰ ਬੁਲਾਇਆ ਅਤੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੀ ਖੜੀ ਦੀ ਸੇਵਾ ਕਰਦੇ ਰਹੋ। ਛੋਟਾ ਦਾਦਾ ਜੀ ਮਹਾਰਾਜ ਨੇ ਰਾਧਾ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਗੁਪਤਾ ਜੀ ਦੇ ਕੋਲ ਮੰਦਰ ਦੇ ਨਿਰਮਾਣ ਲਈ ੯੦੦੦੦ ਰੁਪਏ ਛੱਡ ਗਏ ਸਨ ਅਤੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਪੈਸੇ ਵਿਚੋਂ ਸ਼ੰਕਰਰਾਓ ਖੜੀ ਲਿਆਉਂਦੇ ਸਨ।

ਸ਼੍ਰੀ ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ੬ ਫਰਵਰੀ ੧੯੬੨ ਨੂੰ ਕੁੰਭ, ਅਲਾਹਾਬਾਦ ਵਿਖੇ ਸਮਾਧੀ ਲੈ ਲਈ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪਹਿਲੇ ਭਗਤ ਸ਼੍ਰੀ ਇੰਦੌਰ ਸਰਕਾਰ ਨੇ ੨੦ ਹੋਰ ਭਗਤਾਂ ਨਾਲ ਸ੍ਰੀ ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੂੰ ਖੰਡਵਾ ਲੈ ਆਏ ਅਤੇ ਸਾਰੇ ਵੇਦ ਵਿਧਾਨ ਲ ਸ੍ਰੀ ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਦੀ ਸਮਾਧੀ ਸ਼੍ਰੀ ਬਦਾ ਦਾਦਾ ਜੀ ਦੀ ਸਮਾਧੀ ਦੇ ਨੇੜੇ ਬਣਾਈ।

ਸ਼੍ਰੀ ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਦੀ ਲੀਲਾਵਾਂ

ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਸਵਾ ਮਨ (੫੦ ਕਿੱਲੋ) ਦਾ ਹਲਵਾ ਅਤੇ ਸਵਾ ਮਨ ਦੀ ਖੀਰ ਬਣਵਾਯਾ ਕਰਦੇ ਸਨ,ਜਿਸ ਕਾਰਨ ਭੰਡਾਰਾ ਤਿਆਰ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਸ਼ਰਧਾਲੂਆਂ ਨੂੰ ਚਿੰਤਾ ਹੁੰਦੀ ਸੀ ਕਿ ਕੌਣ ਇੰਨਾ ਪ੍ਰਸ਼ਾਦ ਖਾਣਗੇ, ਕਿਤੇ ਸੁੱਟਣਾ ਨਾ ਪੈ ਜਾਵੇ| ਇਤਫਾਕਨ, ਜਦੋਂ ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਪ੍ਰਸ਼ਾਦ ਤਿਆਰ ਕਰਦੇ ਸਨ, ਉਸੇ ਦਿਨ, ਕਿਧਰੇ ਤੋਂ ਸ਼ਰਧਾਲੂਆਂ ਦੀ ਭੀੜ ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨ ਕਰਨ ਲਈ ਪਹੁੰਚ ਜਾਂਦੀ ਅਤੇ ਪਰਸ਼ਾਦ ਇੱਕ ਦਮ ਪੂਰਾ ਪੈ ਜਾਂਦਾ|
ਖੰਡਵਾ ਵਿੱਚ ਪਾਂਡੁਣਾ ਤੋਂ ਇੱਕ ਭਗਤ ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਦੀ ਸੇਵਾ ਵਿੱਚ ਸੀ ਜਿਸਦੀ ਪਤਨੀ ਗਰਭਵਤੀ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਘਰੋਂ ਖ਼ਬਰ ਮਿਲੀ ਕਿ ਉਸਦੀ ਇੱਕ ਧੀ ਹੋਈ ਹੈ,ਤਾਂ ਉਹ ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਕੋਲ ਆਇਆ ਅਤੇ ਬੋਲਿਆ ‘ਦਾਦਾ ਜੀ ਤੁਸੀਂ ਕਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਇੱਕ ਹੋਰ ਪੁੱਤਰ ਹੋਵੇਗਾ, ਪਰ ਮੇਰੇ ਧੀ ਹੋਈ ਹੈ’, ਤਾਂ ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ,‘ ਅਰੇ ਨਹੀਂ ਬੇਟਾ ਹੋਇਆ ਤੁ ਵੇਖ’। ਉਸ ਆਦਮੀ ਨੇ ਇਹ ਸੁਨੇਹਾ ਆਪਣੇ ਘਰ ਭੇਜਿਆ ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਘਰ ਵਾਲਿਆਂ ਨੇ ਦੁਬਾਰਾ ਇਹ ਵੇਖਿਆ, ਤਾਂ ਹੈਰਾਨੀ ਹੋਈ ਕਿ ਉਹ ਲੜਕੀ ਸੀ ਨਾ ਕਿ ਲੜਕੀ। ਕਿਉਂਕਿ ਉਸਨੇ ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਦੀ ਬੜੀ ਲਗਨ ਨਾਲ ਸੇਵਾ ਕੀਤੀ ਸੀ, ਨਤੀਜੇ ਵਜੋਂ ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੇ ਆਪਣੀ ਲੜਕੀ ਨੂੰ ਲੜਕੇ ਵਿੱਚ ਬਦਲ ਦਿੱਤਾ।
ਭਗਤ ਦੇ ਦੋਵੇਂ ਪੁੱਤਰ ਭਗਵੰਤ ਰਾਓ ਅਤੇ ਸ਼ੀਸ਼ ਰਾਓ ਪਟੇਲ ੬ – ੬ ਮਹੀਨੇ ਵਾਰੀ- ਵਾਰੀ ਦਾਦਾ ਜੀ ਦੀ ਸੇਵਾ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ। ਜਦੋਂ ਇੱਕ ਭਰਾ ਕਰਦਾ ਤਾਂ ਦੂਸਰਾ ਘਰ ਗ੍ਰਹਸਤੀ ਅਤੇ ਕੰਮ ਸੰਬਾਲਦਾ। ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਮਾਪਿਆਂ ਵਾਂਗ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਦੀ ਬਹੁਤ ਸੇਵਾ ਕੀਤੀ।
ਇੱਕ ਵਾਰ, ਇੱਕ ਔਰਤ ਸ਼੍ਰੀ ਛੋਟੇ ਦਾਦਾਜੀ ਨੂੰ ਅੰਬ ਪੇਸ਼ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ,ਪਰ ਮਾੜੀ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਉਹ ਖਾਲੀ ਹੱਥ ਹੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨ ਕਰਣ ਚਲੀ ਗਈ|ਉਸ ਔਰਤ ਨੂੰ ਅਸ਼ੀਰਵਾਦ ਦਿੰਦੇ ਹੋਏ, ਸ੍ਰੀ ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ,’ਮੇਰਾ ਅੰਬ ਕਿੱਥੇ ਹੈ?’ਉਸਨੇ ਆਪਣੀ ਗਰੀਬੀ ਨੂੰ ਲੁਕਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ ਕਿ,ਉਹ ਘਰ ਵਿੱਚ ਅੰਬ ਭੁੱਲ ਗਈ,ਇਹ ਸੁਣਦਿਆਂ ਹੀ ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੇ ਆਪਣੀ ਸੱਜੀ ਲੱਤ ਦੀ ਜੁਰਾਬ ਉਤਾਰ ਦਿੱਤੀ ਅਤੇ ਉਸ ਔਰਤ ਨੂੰ ਦੇ ਦਿੱਤੀ ਅਤੇ ਉਸ ਵਿੱਚ ਪੈਸੇ ਰੱਖਣ ਲਈ ਕਿਹਾ| ਉਸ ਦਿਨ ਤੋਂ ਉਸ ਔਰਤ ਨੂੰ ਕਦੇ ਵੀ ਪੈਸੇ ਦੀ ਤੰਗੀ ਨਹੀਂ ਹੋਈ ਅਤੇ ਅੱਜ ਤੱਕ ਉਸ ਪਰਿਵਾਰ ਦੇ ਕੋਲ ਉਹ ਜੁਰਾਬ ਹੈ|
ਇੱਕ ਦਿਨ ਖੰਡਵਾ ਵਿੱਚ ਸੁੱਕੇ ਦੇ ਕਾਰਨ ਇੱਕ ਔਰਤ ਸ਼੍ਰੀ ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਕੋਲ ਆਈ ਅਤੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਰੱਬ ਹੋ ਤਾਂ ਬਾਰਸ਼ ਕਰੋ,ਸ੍ਰੀ ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ਮੈਂ ਇੱਕ ਭਿਕਸ਼ੂ ਹਾਂ,ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੀ ਇੱਛਾ ਕਿਵੇਂ ਪੂਰੀ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹਾਂ”। ਉਦਾਸ ਹੋਕੇ ਉਹ ਔਰਤ ਉਥੋਂ ਚਲੀ ਗਈ। ਉਸਦੇ ਜਾਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ,ਸ਼੍ਰੀ ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੇ ਹਵਨ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਵੇਖਦੇ ਵੇਖਦੇ ਸਾਰੇ ਖੰਡਵਾ ਵਿੱਚ ਲਗਾਤਾਰ ਤਿੰਨ ਦਿਨ ਅਤੇ ਤਿੰਨ ਰਾਤ ਬਾਰਸ਼ ਹੋਈ ਅਤੇ ਸਾਰੇ ਖੂਹ ਭਰ ਹੋਏ।

ਇੱਕ ਦਿਨ ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੇ ਆਪਣੇ ਸ਼ਿਸ਼ਯ ਬੜੇ ਸਰਕਾਰਜੀ ਨੂੰ ਕਿਹਾ,’ ਜਾਓ ਤੁਹਾਨੂੰ ਹੋਲਕਾਰੀ ਦੀ’। ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਸਮਾਧੀ ਲੈਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ,ਜਦੋਂ ਸ਼੍ਰੀ ਬੜੇ ਸਰਕਾਰਜੀ ਨੇ ਇੰਦੌਰ ਵਿੱਚ ਤਪੱਸਿਆ ਕੀਤੀ, ਤਾਂ ਤੁਕੋਜੀਰਾਓ ਹੋਲਕਰ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਪਰਿਵਾਰ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਸੇਵਾ ਵਿੱਚ ਆਇਆ।ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਦੀ ਵਾਣੀ ਸੱਚ ਹੋ ਗਈ।