ਦਾਦਾ ਜੀ ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ਿਵ ਜੀ ਵਾਂਗ ਸਨਾਤਨ ਹਨ,ਸਦੀਵੀ ਹਨ । ਦਾਦਾ ਜੀ ਧੁੰਨੀਵਾਲੇ ਦੀ ਪਰੰਪਰਾ ਵਿੱਚ,ਭੋਲੇਨਾਥ ਵਾਂਗ ਸ਼੍ਰੀ ਵੱਡੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਮਹਾਰਾਜ ਦੇ ਜਨਮ ਦਾ ਕੋਈ ਪ੍ਰਮਾਣ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਸ਼੍ਰੀ ਗੌਰੀ ਸ਼ੰਕਰ ਜੀ ਮਹਾਰਾਜ ਮਹਾਨ ਸ਼ਿਵ ਭਗਤ ਸਨ। ਉਹ ਕਾਬੁਲ ਦੇ ਪਸ਼ਤੋ ਸੰਤ ਸੀ ਅਤੇ ਉਹਨਾ ਦਾ ਰੂਪ ਬਹੁਤ ਹੀ ਅਜੀਬ ਸੀ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਕੰਨ ਵੱਡੇ ਸਨ ਅਤੇ ਬਹੁਤ ਚਮਕਦਾਰ ਚਿਹਰਾ ਸੀ ਅਤੇ ਉਹ ਖੁਦ ਕੱਦ ਵਿੱਚ ਕਾਫ਼ੀ ਲੰਬੇ ਸੀ ।ਉਹ ਕਾਬੁਲ ਵਿੱਚ ਭਗਵਾਨ ਸ਼ਿਵ ਜੀ ਦੀ ਪੂਜਾ ਕਰਦੇ ਸੀ ਅਤੇ ਉਹਨਾ ਨੂੰ ਵੇਖਣ ਲਈ ਬੇਚੈਨ ਸੀ।ਜਦੋਂ ਉਹਨਾ ਨੂੰ ਭੋਲੇਨਾਥ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨ ਨਹੀਂ ਹੋਏ,ਤਾਂ ਉਹ ਕਾਬੁਲ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਆ ਗਏ ਅਤੇ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਆਸ਼ਰਮਾਂ ਵਿੱਚ ਸੰਤਾਂ ਨਾਲ ਇਸ ਬਾਰੇ ਵਿਚਾਰ ਵਟਾਂਦਰੇ ਕੀਤੇ। ਕਿਸੇ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਇਹ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ “ਨਰਮਦਾ ਕੰਕਡ,ਸਾਰੇ ਸ਼ੰਕਰ ”(ਸ਼ਿਵ ਜੀ ਨਰਮਦਾ ਦੇ ਕਿਨਾਰੇ ਮਿਲਣਗੇ)। ਲਗਭਗ ੧੯ ਵੀਂ ਸਦੀ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਵਿੱਚ, ਉਹ ਨਰਮਦਾ ਵੱਲ ਸ਼ਿਵ ਜੀ ਦੀ ਭਾਲ ਵਿੱਚ ਛੋਟੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਹੀ ਅਫਗਾਨਿਸਤਾਨ ਤੋਂ ਨਿਕਲ ਗਏ ਸੀ। ਉੱਥੇ ਪਹੁੰਚਣ ਤੇ ਕਿਸੇ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਭੋਲੇਨਾਥ ਨਰਮਦਾ ਦੇ ਕਿਸੇ ਵੀ ਤੱਟ ਤੇ ਪਾਏ ਜਾ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਬੱਸ ਉਦੋਂ ਤੋਂ ਹੀ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਨਰਮਦਾ ਮਾਂ ਦੇ ਚੱਕਰ ਕੱਟਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।
ਉਹ ਸੰਤਾਂ ਦੇ ਸਮੂਹ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋ ਗਏ ਅਤੇ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਚੰਗੇ ਪ੍ਰਭਾਵਸ਼ਾਲੀ ਅਤੇ ਵੇਦਾਂਤੀ ਸਨ, ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਜਲਦੀ ਹੀ ਉਸ ਸਮੂਹ ਦੇ ਮਹੰਤ ਬਣ ਗਏ । ਪਰਿਕਰਮਾ ਕਰਦੇ ਸਮੇਂ ਵਧੇਰੇ ਸੰਤ ਇਸ ਜਮਾਤ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋ ਗਏ ਅਤੇ ਜਮਾਤ ਦੀ ਗਿਣਤੀ ਵਧ ਕੇ ੧੫੦ ਹੋ ਗਈ।
ਜਮਾਤ ਆਪਣਾ ਸਾਰਾ ਸਮਾਨ ੪੦ – ੫੦ ਘੋੜਿਆਂ ਤੇ ਭਰ ਪਾਉਂਦੀ ਸੀ ਅਤੇ ੧੨ ਸਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਨਰਮਦਾਜੀ ਦਾ ਇੱਕ ਚੱਕਰ ਪੂਰਾ ਕਰਦੀ ਸੀ। ਜਦੋਂ ੩ ਅਜਿਹੀਆਂ ਕ੍ਰਾਂਤੀਆਂ ਪੂਰੀਆਂ ਹੋ ਗਈਆਂ ਅਤੇ ਸ਼੍ਰੀ ਗੌਰੀ ਸ਼ੰਕਰ ਜੀ ਨੂੰ ਭੋਲੇਨਾਥ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨ ਨਹੀਂ ਹੋਯਾ, ਤਾਂ ਉਹ ਨਿਰਾਸ਼ ਹੋ ਗਏ ਅਤੇ ਨਰਮਦਾਜੀ ਵਿੱਚ ਜਲ ਸਮਾਧੀ ਲੈਣ ਦੀ ਇੱਛਾ ਨੂੰ ਜਾਰੀ ਰੱਖੀ । ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਇਹ ਨਹੀਂ ਕਿਹਾ। ਉਸ ਸਮੇਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਜਮਾਤ ਸਈਖੇੜਾ ਨੇੜੇ ਸ੍ਰੀ ਸ੍ਰੀ ਸੰਘੂ ਵਿੱਚ ਸੀ। ਹਰ ਸਵੇਰੇ ਉਹ 4 ਵਜੇ ਨਹਾਉਣ ਜਾਂਦੇ ਹੁੰਦੇ ਸੀ ਪਰ ਉਸ ਦਿਨ ਉਹ ਸਵੇਰੇ ੩: ੩੦ ਵਜੇ ਉੱਠ ਕੇ ਨਰਮਦਾਜੀ ਵੱਲ ਤੁਰ ਪਏ ਸੀ। ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਨਰਮਦਾਜੀ ਵਿੱਚ ਪੈਰ ਰੱਖੇ, ਤਦ ਇੱਕ 3- 9 ਸਾਲ ਦੀ ਲੜਕੀ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਛੋਟੀ ਉਂਗਲ ਨੂੰ ਪਿੱਛੇ ਤੋਂ ਫੜ ਲਿਆ ਅਤੇ ਕਿਹਾ, ‘ਕਿਉਂ? ਡੁੱਬਣ ਜਾਣਾ, ਮਰ ਜਾਣਾ ‘। ਸ਼੍ਰੀ ਗੌਰੀ ਸ਼ੰਕਰ ਜੀ ਨੇ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਵੀ ਪਾਣੀ ਦੀ ਸਮਾਧੀ ਬਾਰੇ ਨਹੀਂ ਦੱਸਿਆ, ਤਾਂ ਇਸ ਲੜਕੀ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਪਤਾ ਚੱਲਿਆ। ਇੱਨੇ ਵਿੱਚ ਉਸ ਲੜਕੀ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਗੁੱਟ ਫੜ ਲਈ ਅਤੇ ਦੁਬਾਰਾ ਕਿਹਾ, “ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਨਹੀਂ ਸੁਣੋਗੇ, ਮਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਡੁੱਬਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ’, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ, ‘ਤੁਸੀਂ ਕੌਣ ਹੋ?’ ਅਤੇ ਜਵਾਬ ਆਇਆ ‘ਮੈਂ ਨਰਮਦਾ’। ਸ੍ਰੀ ਗੌਰੀ ਸ਼ੰਕਰ ਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ, ‘ਮੈਂ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ’ ਅਤੇ ਆਪਣਾ ਛੱਡ ਕੇਅਤੇ ਅੱਗੇ ਵਧਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਉਸਨੇ ਇੱਕ ਵਾਰ ਫਿਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਗੁੱਟ ਫੜ ਲਈ, ਪਰ ਇਸ ਵਾਰ ਉਸਦਾ ਹੱਥ ਇੱਕ ਨੌਜਵਾਨ ਵਾਂਗ ਵੱਡਾ ਸੀ। ਸ਼੍ਰੀ ਗੌਰੀ ਸ਼ੰਕਰ ਜੀ ਹੋਰ ਉਲਝਣ ਵਿੱਚ ਪੈ ਗਏ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਦੁਬਾਰਾ ਲੜਕੀ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਉਹ ਕੌਣ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਇਸ ਵਾਰ ਵੀ ਉਹੀ ਜਵਾਬ ਮਿਲਿਆ, ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਕਿਹਾ, ‘ਮੈਂ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ, ਆਪਣਾ ਅਸਲ ਰੂਪ ਦਰਸਾਓ’। ਤਦ ਨਰਮਦਾਜੀ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪੂਰਨ ਆਦਮ ਕੱਦ ਵਿੱਚ ਪੂਰਨ ਦਰਸ਼ਨ ਦਿੱਤੇ ਅਤੇ ਕਿਹਾ, ‘ਵੇਖੋ ਤੁਸੀਂ ਜੋ ਕਰਨ ਜਾ ਰਹੇ ਹੋ, ਇਹ ਕਾਇਰਤਾ ਦਾ ਕੰਮ ਹੈ। ਤੁਸੀਂ ਗਲਤੀ ਕਰ ਰਹੇ ਹੋ, ਜੋ ਤੁਹਾਡੀ ਜਮਾਤ ਵਿੱਚ ਕੇਸ਼ਵ ਨਾਮ (ਸ਼੍ਰੀ ਦਾਦਾ ਜੀ) ਦਾ ਨੌਜਵਾਨ ਹੈ, ਉਹ ਭੋਲੇਨਾਥ ਹੀ ਹਨ। ਗੌਰੀ ਸ਼ੰਕਰ ਜੀ ਨੂੰ ਯਕੀਨ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ ਅਤੇ ਉਹ ਭੱਜ ਕੇ ਵਾਪਸ ਗਏ ।
ਰਸਤੇ ਵਿੱਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਯਾਦ ਆਇਆ ਕਿ ਕੇਸ਼ਵ ਇੰਨਾ ਅਜੀਬ ਹੈ, ਜਦੋਂ ਸਵੇਰ ਨੂੰ ਜਮਾਤ ਨੂੰ ਤੁਰਨਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ, ਤਾਂ ਕੇਸ਼ਵ ਇਕੱਲੇ ਹੀ ਹਲਵਾ ਮਾਲਪੁਆ ਅਤੇ ਹਰ ਕਿਸੇ ਲਈ ਖੀਰ ਬਣਾ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਜੇ ਘਿਓ ਘੱਟ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਉਹ ਕੜ੍ਹਾਈ ਵਿੱਚ ਨਰਮਦਾਜੀ ਦੇ ਪਾਣੀ ਨਾਲ ਸਾਰਾ ਮਾਲਪੁਆ ਅਤੇ ਹਲਵਾ ਪਕਾ ਦੇਵੇਗਾ ਅਤੇ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਜਦੋਂ ਜਮਾਤ ਕੋਲ ਆਪਣਾ ਘਿਓ ਹੋ ਜਾਵੇਗਾ, ਤਾਂ ਉਹ ਘਿਓ ਨਰਮਦਾ ਜੀ ਨੂੰ ਵਾਪਸ ਦੇ ਦਿੰਦਾ ਸੀ। ਸ਼੍ਰੀ ਗੌਰੀ ਸ਼ੰਕਰ ਜੀ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਸੋਚਦੇ ਸਨ ਕਿ ਕੇਸ਼ਵ ਨੂੰ ਕੁਝ ਸੰਪੂਰਨਤਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੈ, ਪਰ ਉਹ ਮਹਾਦੇਵ ਹੋ ਸਕਦੇ ਹਨ, ਇਹ ਗੱਲ ਕਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਆਈ ।
ਇਹ ਗੱਲਾਂ ਸੋਚਦੇ ਹੋਏ, ਉਹ ਆਪਣੇ ਡੇਰੇ ਤੇ ਪਹੁੰਚ ਗਏ ਅਤੇ ਸਿੱਧਾ ਰਸੋਈ ਘਰ ਵਿੱਚ ਗਏ ਜਿਥੇ ਉਸ ਸਮੇਂ ਕੇਸ਼ਵ ਆਪਣੀ ਪਿੱਠ ਕਰ ਕੇ ਬਰਤਨ ਧੋ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਸ਼੍ਰੀ ਗੌਰੀ ਸ਼ੰਕਰ ਜੀ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਨਾਮ ਨਾਲ ਬੁਲਾਇਆ, ਕੇਸ਼ਵਜੀ ਨੇ ਆਪਣਾ ਮੂੰਹ ਮੋੜਿਆ ਅਤੇ ਗੌਰੀ ਸ਼ੰਕਰ ਜੀ ਵੱਲ ਵੇਖਿਆ ਅਤੇ ਗੌਰੀ ਸ਼ੰਕਰ ਜੀ ਨੇ ਉਸ ਵਿੱਚ ਸ਼ਿਵ ਜੀ ਦਾ ਰੂਪ ਵੇਖਿਆ। ਗੌਰੀ ਸ਼ੰਕਰ ਇਸ ਤੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕੇ ਅਤੇ ਉਹ ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਨੂੰ ਬਾਰ ਬਾਰ ਰਗੜਨ ਲੱਏ, ਫਿਰ ਵੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸ਼ਿਵ ਦਿਖਦੇ । ਹੁਣ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਥੋੜਾ ਜਿਹਾ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਪਰ ਪੂਰਾ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕੇ । ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਨਰਮਦਾ ਮਈਆ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਬੇਨਤੀ ਕੀਤੀ ਕਿ ਹੁਣ ਉਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਭੁਲੇਖੇ ਦੂਰ ਕਰੇ ਅਤੇ ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਮਇਆ ਨੇ ਆਪਣਾ ਪੂਰਾ ਦਰਸ਼ਣ ਦਿੱਤਾ, ਉਸ ਵਾਂਗ ਭੋਲੇਨਾਥ ਦੇ ਵੀ ਨੂੰ ਦਰਸ਼ਣ ਕਰਾਓ । ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸੋਚਿਆ ,ਕਿ ਨਰਮਦਾ ਮਇਆ ਪ੍ਰਗਟ ਹੋਈ ਅਤੇ ਬੋਲਿਆ, ‘ਚੰਗਾ, ਤੁਸੀਂ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ, ਮੈਨੂੰ ਛੂਹ ਕੇ ਦੇਖ ਲਓ “। ਸ਼੍ਰੀ ਗੌਰੀ ਸ਼ੰਕਰਜੀ ਦੋ ਕਦਮ ਅੱਗੇ ਗਏ ਅਤੇ ਕੇਸ਼ਵਜੀ ਦੇ ਪੈਰਾਂ ਨੂੰ ਛੂਹਿਆ। ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਛੂਹਿਆ ਗਿਆ, ਕੇਸ਼ਵਜੀ (ਵੱਡੇ ਦਾਦਾਜੀ) ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪਦਮਾਸਨ ਆਸਣ ਵਿੱਚ ਆਪਣਾ ਸ਼ਿਵ ਰੂਪ ਦਿਖਾਇਆ ਅਤੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਹੁਣ ਤੁਸੀਂ ਸਾਨੂੰ ਵੇਖ ਲਿਆ ਹੈ, ਹੁਣ ਤੁਸੀਂ ਆਪਨੀ ਜਮਾਤ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਅੱਗੇ ਵਧੋ ਅਤੇ ਕੁਝ ਦੇਰ ਲਈ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਸਾਡੇ ਬਾਰੇ ਨਾ ਦੱਸੋ।ਇਹ ਕਹਿਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਹ ਕੇਸ਼ਵ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਜੰਗਲ ਵਿੱਚ ਚਲੇ ਗਏ।
ਗੌਰੀ ਸ਼ੰਕਰ ਆਪਣਾ ਸਮੂਹ ਲੈ ਕੇ ਕੁਝ ਕਿਲੋਮੀਟਰ ਦੂਰ ਕੋਕਸਰ ਚਲੇ ਗਏ ਜਿਥੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸਭ ਨੂੰ ਦਾਦਾ ਜੀ ਦਾ ਸੱਚ ਦੱਸਿਆ ਅਤੇ ਨਰਮਦਾਜੀ ਵਿੱਚ ਸਮਾਧੀ ਲੈ ਲਈ।
ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੂੰ ਦਿਗੰਬਰ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਰਾਮ ਲਾਲ ਦਾਦਾ ਦੇ ਨਾਮ ਤੇ ਹੋਸ਼ੰਗਾਬਾਦ ਵਿੱਚ ਪਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ, ਜਿਥੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਚਮਤਕਾਰ ਦਿਖਾਏ। ਉਹ ਉਥੇ ਤਿੰਨ ਸਾਲ ਰਹਿ, ਫਿਰ ਇੱਕ ਦਿਨ ਉਹ ਖੂਹ ਵਿੱਚ ਡਿੱਗ ਕੇ ਆਪਣਾ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ।
ਕੁਝ ਦਿਨਾਂ ਬਾਅਦ, ਉਹ ਦੁਬਾਰਾ ਸੋਹਾਗਪੁਰ ਦੇ ਇਮਲੀਆ ਜੰਗਲ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਦਰੱਖਤ ਹੇਠ ਦਿਗੰਬਰ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਬੈਠੇ ਮਿਲੇ ।
ਪਿੰਡ ਵਾਸੀਆਂ ਦੀ ਬੇਨਤੀ ਤੇ ਉਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਨਰਸਿੰਪੁਰ ਚਲੇ ਗਏ, ਜੋ ਕਿ ਨਰਮਦਾ ਤੱਟ ਤੋਂ ਲਗਭਗ ੧੦ -੧੨ ਕਿਲੋਮੀਟਰ ਦੀ ਦੂਰੀ ਤੇ ਹੈ। ਉਥੇ ਵੀ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਆਪਣੀ ਹੈਰਾਨੀਜਨਕ ਲੀਲਾਵਾ ਦਿਖਾਈ ਅਤੇ ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਬਾਅਦ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸਮਾਧੀ ਲੈ ਲਈ । ਉਹ ਇੱਕ ਵਾਰ ਫਿਰ ਸੀਸਰੀ ਸੈਂਡੂਕ ਜ਼ਿਲ੍ਹੇ ਵਿੱਚ ਰਾਮਫਲ ਦਾਦਾ ਦੇ ਨਾਮ ਤੇ ਪ੍ਰਗਟ ਹੋਏ । ਲਗਭਗ ੧੯੦੧ ਵਿੱਚ ਉਹ ਸਾਈਖੇੜਾ ਆਏ ਜਿਥੇ ਉਹ ਕਈ ਸਾਲਾਂ ਤਕ ਰਹਿ ਅਤੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਦੁੱਖਾਂ ਨੂੰ ਹਰਣ ਅਤੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਪਾਪਾਂ ਤੋਂ ਮੁਕਤ ਕਰਨ ਲਈ ਅਣਗਿਣਤ ਕਰਿਸ਼ਮੇ ਵਿਖਾਏ ।
ਸਾਇੰਖੇੜਾ ਵਿੱਚ, ਜਦੋਂ ਦਾਦਾ ਜੀ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਪ੍ਰਗਟ ਹੋਏ, ਉਹ ਇੱਕ ਘਰ ਦੀ ਛੱਤ ਤੇ ਚੜਹੇ ਹੋਏ ਸਨ। ਉਥੋਂ ਉਹ ਮਿੱਟੀ ਦੀ ਟੁੱਟੀ ਹੋਈ ਕਵਲੁ ਹੇਠਾਂ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਮਾਰ ਦਿੰਦੇ ਸੀ ਅਤੇ ਬੱਚੇ ‘ਪਗਲਾ ਬਾਬਾ ਆ ਗਿਆ, ਪਗਲਾ ਬਾਬਾ ਆ ਗਿਆ” ਦਾ ਰੌਲਾ ਪਾਉਂਦੇ ਸਨ। ਪਰ ਕੋਈ ਵੀ ਮਰੀਜ਼ ਜੀਹਦੇ ਕਵਲਯੂ ਜਾਂ ਪੱਥਰ ਲਗਦਾ ਸੀ, ਉਹ ਆਪਣੀ ਬਿਮਾਰੀ ਤੋਂ ਛੁਟਕਾਰਾ ਪਾ ਲੈਦਾ। ਸਾਇੰਖੇੜਾ ਦੇ ਬੱਚੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਦੇ ਅੱਗੇ-ਪਿੱਛੇ ਘੁੰਮਦੇ ਸਨ ਅਤੇ ਪਗਲਾ ਬਾਬਾ ਕਹਿ ਕਹਿ ਕੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਤੰਗ ਕਰਦੇ ਸਨ। ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਭਜਾਉਣ ਲਈ, ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੇ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਸੋਟੀ ਫੜਨੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ, ਉਦੋਂ ਤੋਂ ਹੀ ਲੋਕ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸੋਟੀ ਵਾਲੇ ਦਾਦਾ ਕਹਿਣ ਲੱਗ ਪਏ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਸੋਟੀ ਜਿਹਦੇ ਵੀ ਪੈਦੀ ਉਸਦਾ ਬਚਾਵ ਹੋ ਜਾਂਦਾ। ਉਹ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਜੰਗਲ ਅਤੇ ਖੇਤਾਂ ਵਿੱਚ ਘੁੰਮਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਸੀ ਅਤੇ ਗਾਵਾਂ ਨੂੰ ਚਰਾਉਂਦੇ ਸੀ ਅਤੇ ਸੁੱਕੇ ਅੰਬ ਦੇ ਦਰੱਖਤ ਦੇ ਟਿੱਲਾਂ ਤੇ ਸ਼ਿਆਮ ਨੂੰ ਬੈਠਦੇ ਸੀ। ਇੱਕ ਦਿਨ ਦਾਦਾ ਜੀ ਉਸ ਦਰੱਖਤ ਦੀ ਸੁੱਕੀ ਲੱਕੜ ਨਾਲ ਧੁੰਨੀ ਰਮਾ ਲਈ ਅਤੇ ਉਦੋਂ ਤੋਂ ਹੀ ਲੋਕ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਧੁੰਨੀ ਵਾਲੇ ਦਾਦਾ ਕਹਿਣ ਲੱਗ ਪਏ।
੩੦ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ, ਦਾਦਾ ਜੀ ਸਾਇੰਖੇੜਾ ਅਤੇ ਆਸ ਪਾਸ ਦੇ ਇਲਾਕਿਆਂ ਵਿੱਚ ਭਟਕਦੇ ਰਹੇ ਅਤੇ ਆਰਾਮ ਕਰਦੇ ਸਨ ਜਿੱਥੇ ਉਹ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸਨ, ਕਦੇ ਨਰਮਦਾਜੀ ਦੇ ਤੱਟ ਤੇ, ਕਦੇ ਖੇਤਾਂ ਵਿੱਚ, ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਝਾਰਡ ਦੇ ਹੇਠਾਂ, ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਦੇ ਘਰ। ਇਸ ਸਮੇਂ ਦੌਰਾਨ, ਜਿਸਨੂੰ ਵੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਸੋਟੀ ਜਾ ਗਾਲੀ ਪੈਂਦੀ ਸੀ, ਉਸਦਾ ਕਲਿਆਣ ਹੋ ਹੁੰਦਾਸੀ। ਦਾਦਾ ਜੀ ਇੰਨੇ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਹੋ ਗਏ ਕਿ ਇੱਕ ਦਿਨ ਆਜ਼ਾਦੀ ਕਮੇਟੀ ਮਦਨ ਮੋਹਨ ਮਾਲਵੀਆ,ਪੰਡਤ ਜਵਾਹਰਲਾਲ ਨਹਿਰੂ ਅਤੇ ਮਹਾਤਮਾ ਗਾਂਧੀ ਨੂੰ ਲੈਕੇ ਦਰਸ਼ਨ ਲਈ ਆਏ। ਪਹਿਲਾਂ ਗਾਂਧੀ ਜੀ ਨੇ ਮੱਥਾ ਟੇਕਿਆ ਅਤੇ ਫਿਰ ਜਦੋਂ ਪੰਡਿਤ ਨਹਿਰੂ ਝੁਕਣ ਲੱਗੇ ਤਾਂ ਦਾਦਾ ਜੀ, ਜੋ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਰੁਦਰ ਅਵਤਾਰ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੇ ਸੀ,ਨੇ ਪੰਡਿਤ ਨਹਿਰੂ ਨੂੰ ਸੋਟੀ ਮਾਰੀ ਅਤੇ ਕਿਹਾ,’ਇਹ ਮੋੜਨਾ ਲੈਕ ਹੈ, ਇਹ ਹੀ ਸਵਰਾਜ ਦੀ ਹੈ’ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੀ ਸੋਟੀ ਦੇ ਦਿੱਤੀ। ੧੯੭੭ ਵਿੱਚ, ਇੰਦਰਾ ਗਾਂਧੀ ਜਦੋਂ ੨੪ ਅਕਬਰ ਰੋਡ ਏ. ਆਈ.ਸੀ.ਸੀ. ਹੈੱਡ ਕੁਆਟਰਾਂ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ ਤਦੋ ਸ੍ਰੀ ਛੋਟੇ ਸਰਕਾਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਲਈ ਗਏ ਅਤੇ ਸ੍ਰੀ ਇੰਦੌਰ ਸਰਕਾਰ ਵੱਲੋਂ ਦਿੱਤਾ ਮੋਗਰੇ ਦਾ ਗਜਰਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਗੁੱਟ ਨੂੰ ਬੰਨ੍ਹਦਿਆਂ, ਇੰਦਰਾ ਜੀ ਨੂੰ ਸ਼੍ਰੀ ਇੰਦੌਰ ਸਰਕਾਰ ਦਾ ਸੰਦੇਸ਼ ਦਿੱਤਾ ‘ਤੁਸੀਂ ਦੁਬਾਰਾ ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ ਬਣੋਗੇ’। ਉਸੇ ਸਮੇਂ, ਸ੍ਰੀ ਛੋਟੇ ਸਰਕਾਰ ਜੀ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਯਾਦ ਦਿਵਾਇਆ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪਿਤਾ ਪੰਡਿਤ ਜਵਾਹਰ ਲਾਲ ਨਹਿਰੂ ਜੀ ਨੂੰ ਸ਼੍ਰੀ ਵੱਡੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਮਹਾਰਾਜ ਨੇ ਸਾਇੰਖੇੜਾ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਸੋਟੀ ਮਾਰ ਦਿੱਤੀ ਸੀ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਦੇ ਦਿੱਤੀ ਸੀ। ਇੰਦਰਾ ਜੀ ਨੇ ਇਹ ਸਵੀਕਾਰ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਸ੍ਰੀ ਛੋਟੇ ਸਰਕਾਰ ਜੀ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਪੂਜਾ ਘਰ ਲੈ ਜਾਉਂਦਿਆਂ ਮੰਦਰ ਵਿੱਚ ਉਹੀ ਲਾਠੀ ਦਿਖਾਈ ਅਤੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਉਸਦੇ ਪਿਤਾ, ਪੰਡਿਤ ਨਹਿਰੂ, ਇਸਨੂੰ ਹਮੇਸ਼ਾ ਬਗਲ ਵਿੱਚ ਦਬਾ ਕੇ ਰੱਖਿਆ ਕਰਦੇ ਸੀ। ਕੁਝ ਮਹੀਨਿਆਂ ਬਾਅਦ, ਚਿਕਮਗਲੂਰ ਵਿੱਚ ਸੰਪੂਰਨ ਬਹੁਮਤ ਨਾਲ ਇੰਦਰਾ ਜੀ ਕਾਂਗਰਸ ਦੀ ਜਿੱਤ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਉਹ ਫਿਰ ਤੋਂ ਭਾਰਤ ਦੀ ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ ਬਣੀ।
ਲਗਭਗ ੧੯੨੯ ਵਿੱਚ, ਦਾਦਾ ਜੀ ਸਾਇੰਖੇੜਾ ਤੋਂ ਚਲੇ ਗਏ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਯਾਤਰਾ ਲਈ ਰਵਾਨਾ ਹੋਏ। ਉਹ ਛਿਪਨੇਰ, ਬਾਗਲੀ, ਉਜੈਨ, ਇੰਦੌਰ, ਨਾਵਾਘਾਟ ਖੇੜੀ (ਬਰਵਾ), ਦੋਦਵਾ ਅਤੇ ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਖੰਡਵਾ ਪਹੁੰਚੇ।
ਬਾਗਲੀ ਵਿੱਚ, ਭੋਪਾਲ ਨਵਾਬ ਹਾਮਿਦਉੱਲਾ ਖਾਨ ਦੀ ਪਤਨੀ, ਜੋ ਕਿ ਬਹੁਤ ਟੇਡੀ ਸੀ, ਸੰਤਾਂ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਤੰਗ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨ ਕਰਦੀ ਸੀ ਅਤੇ ਆਜਮੰਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਉਸਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਸਾਧੂਆਂ ਦਾ ਇੱਕ ਸਮੂਹ ਨਰਮਦਾ ਦੇ ਕਿਨਾਰੇ ਆਇਆ ਹੈ, ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੂੰ ਅਜ਼ਮਾਉਣ ਲਈ ਇੱਕ ਪਲੇਟ ਵਿੱਚ ਮੀਟ ਦੇ ਟੁਕੜੇ ਆਪਣੇ ਦਾਸ ਦੇ ਹੱਥ ਦਾਦਾ ਜੀ ਕੋਲ ਭੇਜ ਦਿੱਤੇ।
ਜਦੋਂ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੇ ਉਸ ਨੌਕਰ ਨੂੰ ਆਉਂਦਾ ਵੇਖਿਆ ਤਾਂ ਉਹ ਕਹਿਣ ਲੱਗੇ, ‘ਅੱਛਾ, ਮੈਨੂੰ ਅਜ਼ਮਾਉਣ ਆਇਆ ਹੈ, ਬੇਗਮ ਨੇ ਭੇਜਿਆ ਹੈ, ਨਵਾਬ ਨੇ ਭੇਜਿਆ ਹੈ, ਨਵਾਬਾਂ ਦੀ ਐਸੀ ਦੀ ਤੈਸੀ “ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਨਵਾਬਾਂ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਗਾਲਾਂ ਕੱਡੀਆਂ। ਦਾਦਾ ਜੀ, ਜੋ ਕਿ ਐਵੈ ਹੀ ਰੁਦਰ ਅਵਤਾਰ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੇ ਸੀ, ਉਹ ਨੌਕਰ ਵੇਖ ਕੇ ਘਬਰਾ ਗਿਆ ਅਤੇ ਪਿੱਛੇ ਹਟਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਿਆ, ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਨੇੜੇ ਬੁਲਾਇਆ ਪਰ ਉਸਨੂੰ ਡਰ ਸੀ ਕਿ ਦਾਦਾ ਜੀ ਉਸਨੂੰ ਕੁੱਟ ਦੇਣਗੇ। ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਪਲੇਟ ਦੇਣ ਲਈ ਰੌਲਾ ਪਾਇਆ ਅਤੇ ਥਾਲੀ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਸੋਟੀ ਮਾਰਕੇ ਥਾਲੀ ਦੇ ਸਾਰਾ ਸਾਮਾਨ ਹੇਠਾਂ ਸੁੱਟ ਦਿੱਤਾ। ਹੇਠਾਂ ਮੀਟ ਦੇ ਟੁਕੜੇ ਦੇ ਬਦਲੇ, ਗੁਲਾਬ ਦੇ ਫੁੱਲ ਡਿੱਗ ਪਏ ਅਤੇ ਨੌਕਰ ਨੇ ਇੱਕ ਫੁੱਲ ਚੁੱਕਿਆ ਅਤੇ ਥਾਲੀ ਵਿੱਚ ਰੱਖ ਵਾਪਸ ਉਥੇ ਤੋਂ ਭੱਜਿਆ।
ਜਦੋਂ ਉਹ ਨਵਾਬ ਦੀ ਬੇਗਮ ਕੋਲ ਵਾਪਸ ਆਇਆ ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਉਸਨੂੰ ਸਭ ਕੁਝ ਦੱਸਿਆ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਗੁਲਾਬ ਦਾ ਫੁੱਲ ਵੀ ਦਿੱਤਾ।
ਉਸ ਔਰਤ ਨੇ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਸ਼ਾਇਦ ਉਸਦਾ ਨੌਕਰ ਹਿੰਦੂ ਹੈ, ਇਸ ਲਈ ਉਸ ਨੇ ਮਾਸ ਹਟਾਕੇ ਫੁੱਲ ਲੈ ਗਿਆ ਹੋਵੇਗਾ ਅਤੇ ਉਸਨੇ ਫਿਰ ਇੱਕ ਹੋਰ ਮੀਟ ਦੀ ਪਲੇਟ ਤਿਆਰ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਦਾਦਾ ਜੀ ਕੋਲ ਗਈ। ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੇ ਉਸ ਵੱਲ ਵੇਖਿਆ ਅਤੇ ਗੁੱਸੇ ਵਿੱਚ ਉਸ ਨੂੰ ਗਾਲੀ ਦੇਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ।ਜਦ ਉਹ ਰੁਕ ਗਈ ਤਾਂ ਦਾਦਾ ਵੀ ਸ਼ਾਂਤ ਹੋ ਗਏ। ਫਿਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਬੁਲਾਇਆ ਅਤੇ ਗਾਲ੍ਹਾਂ ਕੱਡਣੀਆਂ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀਆਂ। ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੇ ਉਸਦਾ ਹੱਥ ਫੜਿਆ ਅਤੇ ਕਿਹਾ, ‘ਅੱਛਾ ਮੋੜੀ ਸਾਡੀ ਪ੍ਰੀਖਿਆ ਲੈਣ ਆਈ ਹੈ, ਸਾਡੀ ਪ੍ਰੀਖਿਆ ਲੈਣ ਆਈ ਹੈ “ ਅਤੇ ਥਾਲੀ ਤੋਂ ਕੱਪੜਾ ਹਟਾ ਦਿੱਤਾ। ਇਸ ਵਾਰ ਉਹ ਮਾਸ ਦੇ ਟੁਕੜੇ ਮਾਵਾ ਵਿੱਚ ਬਦਲ ਗਏ। ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ਅਜੇ ਵੀ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਸਮਝੀ, ਲੈ ਖਾ ਲੈ, ਲੈ ਖਾ ਲੈ”’। ਜਦੋਂ ਉਸ ਔਰਤ ਤੋਂ ਹੋਰ ਨਹੀਂ ਖਾਧਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ,ਫਿਰ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੇ ਆਪਨੇ ਡੰਡੇ ਨਾਲ ਉਸਦੇ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚ ਹੋਰ ਟੁਕੜੇ ਪਾ ਦਿੱਤੇ। ਨਵਾਬ ਦੀ ਬੇਗਮ ਨੇ ਘਬਰਾ ਕੇ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਜੋੜ ਕੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਕੋਲੋਂ ਮੁਆਫੀ ਮੰਗੀ ਅਤੇ ਕਿਹਾ, ‘ਮੈਂ ਵੇਖਿਆ ਹੈ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਔਲੀਆ ਹੋ,’ ਦਾਦਾ ਜੀ ਉਸ ਤੇ ਗਰਜੇ, ਔਲੀਆ ਨਹੀਂ, ਅਸੀਂ ਔਲੀਆ ਦੇ ਪਿਤਾ ਹਾਂ! ‘ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਸਨੇ ਜ਼ਿੱਨੇ ਸੰਤ ਬੰਨ੍ਹੇ ਹੋਏ ਨੂੰ ਬੰਨ੍ਹੇ ਹੋਏ ਹਨ ਸਾਰੇ ਰਿਹਾ ਕਰਦੇ ।
ਅਗਲੇ ਹੀ ਦਿਨ ਉਹ ਔਰਤ ਆਪਣੇ ਪਤੀ ਭੋਪਾਲ ਦੇ ਨਵਾਬ ਹਾਮਿਦੁੱਲਾ ਖ਼ਾਨ ਨਾਲ ਇੱਕ ਬੱਗੀ ਵਿੱਚ ਦਾਦਾ ਕੋਲ ਗਏ । ਉਸ ਦਿਨ ਉਹ ਬਹੁਤ ਨਰਮ ਸੁਭਾਅ ਵਾਲੇ ਸੀ। ਦੋਵਾਂ ਨੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੂੰ ਬੇਨਤੀ ਕੀਤੀ ਕਿ ਉਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਘਰ ਆਉਣ। ਦਾਦਾ ਜੀ ਸਹਿਮਤ ਹੋ ਗਏ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਬੱਗੀ ਵਿੱਚ ਬੈਠ ਗਏ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਬੈਠ ਗਏ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਦੁਬਾਰਾ ਗਾਲਾਂ ਕੱਡਣੀਆਂ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀਆਂ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੋਵਾਂ ਨੂੰ ਉਤਾਰ ਦਿੱਤਾ, ਬੱਗੀ ਵਾਲਾ ਵੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਤੋਂ ਡਰਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਵੀ ਉਤਾਰ ਦਿੱਤਾ। ਜਦੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਉਸਨੇ ਬੱਗੀ ਚਾਲਕ ਨੂੰ ਘੋੜੇ ਬੱਗੀ ਤੋਂ ਖੋਲ੍ਹਣ ਲਈ ਕਿਹਾ ਤਾਂ ਨਵਾਬ ਦੀ ਪਤਨੀ ਨੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੂੰ ਘੋੜੇ ਰੱਖਣ ਲਈ ਬੇਨਤੀ ਕੀਤੀ। ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ‘ਨਹੀਂ! ਇਨ੍ਹਾਂ ਘੋੜਿਆਂ ਨੇ ਤੁਹਾਡਾ ਦਾਣਾ ਖਾਧਾ ਹੈ, ਇਨ੍ਹਾਂ ਘੋੜਿਆਂ ਨੂੰ ਹਟਾਓ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਘੋੜਿਆਂ ਨੂੰ ਵੀ ਹਟਵਾ ਦਿੱਤਾ। ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੇ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਆਏ ਸ਼ਰਧਾਲੂਆਂ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, ‘ਚਲੋ ਰੇ ਮੋੜਾ ਹਾਂਕੋ, ‘ਚਲੋ ਰੇ ਮੋੜਾ ਹਾਂਕੋ, ‘ਚਲੋ ਰੇ ਮੋੜਾ ਹਾਂਕੋ ‘ ਅਤੇ ਘੋੜਿਆਂ ਦੀ ਬਜਾਏ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸ਼ਰਧਾਲੂਆਂ ਨੇ ਬੱਗੀ ਨੂੰ ਖਿੱਚ ਲਿਆ ਅਤੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੂੰ ਉਥੋਂ ਲੈ ਗਏ। ਇਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਕਈ ਦਿਨਾਂ ਤੋਂ ਖੰਡਵਾ ਤੱਕ ਦੀ ਯਾਤਰਾ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੇ ਇਸ ਬੱਗੀ ਵਿੱਚ ਕੀਤੀ ਸੀ।
ਇਹ ਰਥ ਉਹੀ ਹੈ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੇ ਸਮਾਧੀ ਲਈ ਅਤੇ ਅਜੇ ਵੀ ਖੰਡਵਾ ਦਰਬਾਰ ਵਿੱਚ ਖੜਾ ਹਨ।
ਖੰਡਵਾ ਵਿੱਚ, ਉਹ ੩ ਦਿਨ ਠਹਿਰੇ, ਫਿਰ ਉੱਥੋਂ ਰਵਾਨਾ ਹੋਣ ਲੱਗੇ ਹੀ ਸੀ ਕਿ, ਇੱਕ ਪਾਰਵਤੀ ਬਾਈ ਨਾਮ ਦੀ ਸੇਠਾਨੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਰੱਥ ਦੇ ਸਾਮ੍ਹਣੇ ਆਈ ਅਤੇ ਕਹਿਣ ਲੱਗੀ, “ਮੇਰਾ ਦਾਲ ਚੌਲਾਂ ਦਾ ਭੰਡਾਰਾ ਖਾਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਜਾਣਾ ਪਏਗਾ।’ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਤਿੰਨ ਵਾਰ ਇਨਕਾਰ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਬਹੁਤ ਕੰਮ ਹੈ ਜੋ ਮੈਨੂੰ ਜਾਣ ਦਿਓ। ਪਰ ਉਸਨੇ ਇੱਕ ਨਹੀਂ ਸੁਣੀ ਅਤੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਦੇ ਰਥ ਦੇ ਸਾਮ੍ਹਣੇ ਲੇਟ ਗਈ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਮਨਾਉਣ ਦੇ ਬਾਅਦ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹਿਲੀ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ਅੱਛਾ ਭਾਈ, ਅਸੀਂ ਸੌਂਦੇ ਹਾਂ ਤੁਹਾਡੀ ਤੁਸੀਂ ਜਾਨੋ।”
ਪਾਰਵਤੀ ਬਾਈ ਨੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੂੰ ਰਥ ਦੇ ਬਾਹਰੋਂ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ਲਗਾਇਆ ਅਤੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਦੇ ਉਠਣੇ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕੀਤੀ। ਜਦੋਂ ਦਾਦਾ ਜੀ ਬਹੁਤ ਦੇਰ ਤੱਕ ਨਹੀਂ ਉੱਠੇ, ਤਾਂ ਸਭ ਨੇ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ਸਾਂਝਾ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਖਾਧਾ। ਪਹਿਲਾਂ ਵੀ ਬਹੁਤ ਵਾਰ ਹੋਇਆ ਸੀ ਜਦੋਂ ਦਾਦਾ ਜੀ ਮਹਾਰਾਜ ੨ – ੨ ੩ – ੩ ਦਿਨਾਂ ਤਕ ਸੇਨ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ।
ਦੋ ਦਿਨਾਂ ਬਾਅਦ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਪਾਗਲ ਆਦਮੀ ਪੁਲਿਸ ਥਾਣੇ ਗਿਆ ਅਤੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਇਹ ਲੋਕ ਪਾਗਲ ਹਨ, ਉਨ੍ਹਾਂਦੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੇ ਸਮਾਧੀ ਲੈ ਲਈ ਹੈ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਪਤਾ। ਜਦੋਂ ਪੁਲਿਸ ਮੁਲਾਜ਼ਮ ਦਾਦਾ ਜੀ ਦੇ ਰਥ ਤੇ ਗਏ ਅਤੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਇਹ ਕਹਾਣੀ ਸੁਣਾਈ, ਤਾਂ ਉਹ ਸਾਰੇ ਆਪਣੀਆਂ ਮੁਸ਼ਕਲਾਂ ਲੈ ਕੇ ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਕੋਲ ਪਹੁੰਚੇ। ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਵੱਲ ਆਉਂਦੇ ਵੇਖ ਕੇ ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੇ ਤਿੰਨ ਵਾਰ ਕਿਹਾ ‘ਹਾਂ ਹਾਂ ਭਰਾ, ਦਾਦਾ ਜੀ ਨਸਮਾਧੀ ਲੈ ਚੁੱਕੇ ਹਨ,’ ਹਾਂ ਹਾਂ ਭਰਾ, ਦਾਦਾ ਜੀ ਸਮਾਧੀ ਲੈ ਚੁੱਕੇ ਹਨ, ‘ਹਾਂ ਹਾਂ ਭਰਾ, ਦਾਦਾ ਜੀ ਸਮਾਧੀ ਲੈ ਚੁੱਕੇ ਹਨ ਅਤੇ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਮਿਲ ਕੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਦੀ ਦੇਹ ਨੂੰ ਰੱਥ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਕੱ ਡੇਆ ਅਤੇ ਲੱਕੜ ਦੇ ਬਿਸਤਰੇ ਤੇ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ।
ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੇ ਪੈਸੇ ਦੇ ਕੇ ਜਗ੍ਹਾ ਖਰੀਦੀ ਅਤੇ ਉਥੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਦੀ ਸਮਾਧੀ ਬਣਵਾਈ। ਉਸੇ ਸਮੇਂ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਅਟੁੱਟ ਧੂਨੀ ਜਲਾਈ ਅਤੇ ਇੱਕ ਦਰਬਾਰ ਦੀ ਸਥਾਪਨਾ ਕੀਤੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਦਰਬਾਰ ਦੇ ੧੪ ਨਿਯਮ ਜਿਵੇਂ ਆਰਤੀ, ਪੂਜਾ ਆਦਿ ਬਣਾਏ ਜੋ ਅੱਜ ਤੱਕ ਹਰ ਦਾਦਾ ਦਰਬਾਰ ਵਿੱਚ ਚਲਦੇ ਹਨ।
ਦਾਦਾ ਜੀ ਦੀ ਲੀਲਾਵਾਂ
ਦਾਦਾ ਜੀ ਦਾ ਨਾਮ ਪੂਰੇ ਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਅੱਗ ਵਾਂਗ ਫੈਲ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਕਾਸ਼ੀ ਦੇ ਕੁਝ ਰਿਸ਼ੀ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਪਾਏ ਕਿ ਦਾਦਾ ਜੀ ਸ਼ਿਵ ਦਾ ਰੂਪ ਹਨ। ਉਨ੍ਹਾਂਨੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਦੀ ਪ੍ਰੀਖਿਆ ਲੈਣ ਬਾਰੇ ਸੋਚਿਆ, ਉਸ ਸਮੇਂ ਦਾਦਾ ਜੀ ਸਾਇੰਖੇੜਾ ਵਿੱਚ ਸਨ। ਦਾਦਾ ਜੀ ਇੱਕ ਅੰਤਰਯਾਮੀ ਸਨ, ਉਨ੍ਹਾਂਨੂੰ ਇਸ ਗੱਲ ਦੀ ਸਮਝ ਸੀ। ਸਾਧੂਆਂ ਦੇ ਸਮੂਹ ਦੇ ਸਾਇੰਖੇੜਾ ਪਹੁੰਚਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ, ਦਾਦਾ ਜੀ ਆਪਣੇ ਸਮੂਹ ਦੇ ਸੰਤਾਂ ਨੂੰ ਕਹਿਣ ਲੱਗੇ, “ਅੱਜ ਸਾਡੀ ਪ੍ਰੀਖਿਆ ਹੈ, ਤਿਆਰ ਰਹੋ”, ਅਤੇ ਕਾਸ਼ੀ ਦੇ ਸਾਧੂ ਉਥੇ ਪਹੁੰਚਣ ਤੇ, ਦਾਦਾ ਜੀ ਉੱਚੀ ਉੱਚੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਵੇਦਾਂ ਦੀ ਭਾਸ਼ਾ ਬੋਲਦੇ ਸਨ, ਜੋ ਕਿ ਮਹਾਨ ਗਿਆਨਵਾਨ ਵਿਅਕਤੀ ਨੂੰ ਵੀ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਹੋਵੇ। ਕਾਸ਼ੀ ਦੇ ਸਾਧੂ ਆਪਣੀ ਸੋਚ ਤੇ ਸ਼ਰਮ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਈ ਅਤੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਦੇ ਚਰਨਾਂ ਵਿੱਚ ਪੈ ਗਏ।
ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ੩ ਵਿਅਕਤੀ, ਇੱਕ ਡਾਕਟਰ, ਇੱਕ ਵਕੀਲ ਅਤੇ ਇੱਕ ਅਧਿਆਪਕ ਜੋ ਦਾਦਾ ਜੀ ਦੀ ਪ੍ਰੀਖਿਆ ਲੈਣ ਬਾਰੇ ਸੋਚਦੇ ਸੀ। ਉਨ੍ਹਾਂਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਜੇ ਦਾਦਾ ਸੱਚਮੁੱਚ ਭੋਲੇਨਾਥ ਹਨ, ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂਨੂੰ ਜ਼ਹਿਰ ਪੀਣ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਮੁਸ਼ਕਲ ਨਹੀਂ ਹੋਣੀ ਚਾਹੀਦੀ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਬੈਗ ਵਿੱਚ ਫੁੱਲਾਂ, ਮਠਿਆਈਆਂ ਅਤੇ ਜ਼ਹਿਰ ਦੀ ਬੋਤਲ ਲੈ ਕੇ ਤਿੰਨੋ ਦਾਦਾ ਜੀ ਕੋਲ ਪਹੁੰਚ ਗਏ। ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂਨੂੰ ਵੇਖਿਆ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਕਿਹਾ, ‘ਮੇਰੇ ਲਈ ਫੁੱਲ ਅਤੇ ਮਿਠਾਈਆਂ ਲਿਆਏ ਹੋ, ਲਾਓ ਲਾਓ ਮੈਂਨੂੰ ਦੇ ਦਿਓ’ ਅਤੇ ਉਸ ਦੇ ਬੈਗ ਵਿਚੋਂ ਜ਼ਹਿਰ ਦੀ ਇੱਕ ਬੋਤਲ ਕੱਡੀ ਤੇ ਪੀ ਗਏ। ਇਹ ਵੇਖ ਕੇ ਤਿੰਨੋਂ ਲੋਕ ਹੈਰਾਨ ਹੋ ਗਏ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਗਲਤੀ ਲਈ ਮੁਆਫੀ ਮੰਗੀ ਅਤੇ ਚਲੇ ਗਏ।
ਸਾਇੰਖੇੜਾ ਵਿੱਚ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੇ ਕਈ ਅਜਿਹੀਆਂ ਲੀਲਾਵਾਂ ਰਚੀਆਂ। ਮਹਾਨ ਰਿਸ਼ੀ ਅਤੇ ਸੰਤ ਵੀ ਦਾਦਾ ਜੀ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨ ਕਰਨ ਆਉਂਦੇ ਸਨ।
ਦਾਦਾ ਜੀ ਬੇਲ ਦੇ ਦਰੱਖਤ ਹੇਠ ਬੈਠਦੇ ਸਨ। ਠੀਕ ਉਥੇ ਇੱਕ ਔਰਤ ‘ਜੀਜਾ ਬਾਈ’ ਸ਼ਿਵ ਦੀ ਮਹਾਨ ਭਗਤ ਸੀ। ਹਰ ਸਵੇਰ ਅਤੇ ਸ਼ਾਮ ਉਹ ਨਜ਼ਦੀਕੀ ਸ਼ਿਵ ਮੰਦਰ ਵਿੱਚ ਪੂਜਾ ਲਈ ਜਾਂਦੀ ਸੀ। ਇੱਕ ਦਿਨ ਜਦੋਂ ਉਸਨੇ ਮੰਦਰ ਦਾ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੋਲ੍ਹਿਆ ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਸ਼ਿਵ ਜੀ ਦੀ ਜਗ੍ਹਾ ਵਿੱਚ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੂੰ ਵੇਖਿਆ। ਹੈਰਾਨੀ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ ਕਿ ਜਦੋਂ ਉਸਨੇ ਉਸ ਜਗ੍ਹਾ ਵੱਲ ਵੇਖਿਆ ਜਿੱਥੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਬੈਠਦੇ ਸਨ, ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਦੀ ਥਾਂ ਸ਼ਿਵ ਨੂੰ ਵੀ ਵੇਖਿਆ।
ਜਦੋਂ ਲੋਕ ਦਾਦਾ ਜੀ ਕੋਲ ਆਉਂਦੇ ਸਨ ਤਾਂ ਆਪਣੀ ਮਰਜ਼ੀ ਨਾਲ ਪਰ ਉਹ ਜਾਂਦੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਦੀ ਮਰਜ਼ੀ ਨਾਲ ਹੀ ਸੀ। ਸਾਲੀਗਰਾਮ ਪਟੇਲ ਨਾਮ ਦਾ ਇੱਕ ਵਿਅਕਤੀ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਆਇਆ ਸੀ। ਇਸ ਨੂੰ ੧੪ – ੧੭ ਦਿਨ ਹੋ ਗਏ ਹਨ ਪਰ ਉਸਨੂੰ ਜਾਣ ਦੀ ਇਜਾਜ਼ਤ ਨਹੀਂ ਮਿਲੀ। ਇੱਕ ਰਾਤ ਦਾਦਾ ਜੀ ਆਪਣੀ ਟੋਲੀ ਨਾਲ ਧੂਨੀ ਰਮਾਏ ਬੈਠੇ ਸਨ ਕਿ ਅਚਾਨਕ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੇ ਸਾਲੀਗਰਾਮ ਨੂੰ ਨਰਮਦਾ ਤੋਂ ਪਾਣੀ ਲਿਆਉਣ ਅਤੇ ਧੂਨੀ ਵਿੱਚ ਪਾਉਣ ਲਈ ਕਿਹਾ। ਉਸਦੇ ਅਜਿਹਾ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਗੁੱਸਾ ਕਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਗਾਲ੍ਹਾਂ ਕੱਡਣੀਆਂ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਅਤੇ ਕਿਹਾ, ‘ਕਦੋਂ ਤੋਂ ਇੱਥੇ ਪਿਆ ਆਏ ਹੈ, ਜਾ ਘਰ ਜਾ’। ਸਾਲੀਗਰਾਮ ਨੂੰ ਕੁਝ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਆਇਆ ਅਤੇ ਆਪਣਾ ਸਮਾਨ ਲੈ ਕੇ ਉਥੋਂ ਚਲਾ ਗਿਆ। ਦੇਰ ਰਾਤ ਹੋ ਚੁੱਕੀ ਸੀ, ਜਾਣ ਦਾ ਕੋਈ ਸਾਧਨ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਪਰ ਦਾਦਾ ਜੀ ਦੇ ਹੁਕਮ ਅਨੁਸਾਰ ਉਹ ਆਪਣੇ ਪਿੰਡ ਕਿਸੇ ਤਰਾਂ ਪਹੁੰਚਿਆ, ਅਤੇ ਇਹ ਵੇਖ ਕੇ ਹੈਰਾਨ ਰਹਿ ਗਿਆ ਕਿ ਉਸਦਾ ਸਾਰਾ ਪਿੰਡ ਅੱਗ ਨਾਲ ਸੜ ਕੇ ਸੁਆਹ ਹੋ ਗਿਆ, ਸਿਰਫ ਉਸਦਾ ਘਰ ਜਿਵੇਂ ਦਾ ਤਿਵੇਂ ਸੀ ।ਪੁੱਛਣ ਤੇ ਪਤਾ ਚੱਲਿਆ ਕਿ ਜਿਸ ਵਕਤ ਉਸ ਦੇ ਘਰ ਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਹਰ ਜਗ੍ਹਾ ਅੱਗ ਲੱਗੀ ਹੋਈ ਸੀ, ਉਸੇ ਸਮੇਂ ਉਸ ਤੋਂ ਦਾਦਾ ਜੀ ਧੂਨੀ ਵਿੱਚ ਪਾਣੀ ਪਵਾ ਰਹੇ ਸਨ।
ਦਾਦਾ ਜੀ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਪਿਆਰ ਕਰਦੇ ਸਨ। ਇੱਕ ਵਾਰ ਇੱਕ ਬੱਚਾ ਰਾਤ ਨੂੰ ਸਟ੍ਰੀਟ ਲਾਈਟਾਂ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਬੈਠਾ ਹੋਇਆ ਸੀ ਅਤੇ ਪੜ੍ਹ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਇੱਕ ਸਾਰਜੈਂਟ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਫੜ ਲਿਆ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਅੰਦਰ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਜਦੋਂ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੂੰ ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ ਪਤਾ ਲੱਗਿਆ, ਤਾਂ ਉਹ ਬਹੁਤ ਗੁੱਸੇ ਹੋਏ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਲਾਠੀ ਨਾਲ ਉਥੇ ਦੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਸਟ੍ਰੀਟ ਲਾਈਟਾਂ ਤੋੜ ਦਿੱਤੀਆਂ। ਸਾਰਜੈਂਟ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਉਸ ਬੱਚੇ ਨਾਲ ਅੰਦਰ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਬੰਦ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਜਦੋਂ ਉਹ ਬਾਹਰ ਆਇਆ, ਉਸਨੇ ਵੇਖਿਆ ਕਿ ਦਾਦਾ ਜੀ ਆਪਣੀ ਲਾਠੀ ਨਾਲ ਸੜਕ ਤੇ ਖੜੇ ਉਸ ਵੱਲ ਮੁਸਕਰਾ ਰਹੇ ਹਨ, ਹੈਰਾਨ ਹੋਕੇ ਜਦੋਂ ਉਹ ਅੰਦਰ ਦੇਖਣ ਗਿਆ ਤਾਂ ਦਾਦਾ ਜੀ ਬੱਚੇ ਦੇ ਨਾਲ ਬੰਦ ਵਿਖੇ, ਫਿਰ ਜਦੋਂ ਉਹ ਬਾਹਰ ਆਇਆ ਤਾਂ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੂੰ ਬਾਹਰ ਦੇਖਿਆ। ਉਸਨੇ ਆਪਣਾ ਕੰਨ ਫੜ ਲਿਆ ਅਤੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਤੋਂ ਮੁਆਫੀ ਮੰਗੀ ਅਤੇ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ।
ਸਾਇੰਖੇੜਾ ਵਿਖੇ ਇੱਕ ਔਰਤ ਦਾਦਾ ਜੀ ਕੋਲ ਆਪਣਾ ਦੁੱਖ ਲੈ ਕੇ ਆਈ। ਉਹ ਬਹੁਤ ਗਰੀਬ ਸੀ, ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਆਪਣੀ ਜਵਾਨ ਧੀ ਦਾ ਵਿਆਹ ਨਹੀਂ ਕਰਵਾ ਸਕੀ। ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਉਹ ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਸਵੇਰੇ ਉਸ ਦੇ ਘਰ ਆ ਆਉੰਗੇ। ਅਗਲੀ ਸਵੇਰ, ਦਾਦਾ ਜੀ ਉਸ ਔਰਤ ਦੇ ਘਰ ਪਹੁੰਚੇ। ਜਦੋਂ ਉਸ ਔਰਤ ਨੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੂੰ ਮੱਥਾ ਟੇਕੇਆ, ਕਹਿੰਦੇ, ‘ ਪਾਸੇ ਹੱਟ, ਮੈ ਟੱਟੀ ਕਰਨੀ ਹੈ’, ਦਾਦਾ ਜੀ ਉਸਦੀ ਰਸੋਈ ਵਿੱਚ ਚਲੇ ਗਏ ਅਤੇ ਉਸ ਦੇ ਚੁੱਲ੍ਹੇ ਤੇ ਬੈਠ ਕੇ ਟੱਟੀ ਕਰ ਦਈ। ਉਸ ਤੋਂ ਬਾਦ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਇਸ ਨੂੰ ਸੁਆਹ ਨਾਲ ਢੱਕੋ।
ਜਦੋਂ ਉਸਦਾ ਪਤੀ ਘਰ ਆਇਆ ਤਾਂ ਉਹ ਬਹੁਤ ਗੁੱਸੇ ਹੋਇਆ ਅਤੇ ਬੋਲਿਆ, ‘ਤੁਹਾਡੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਇਹ ਜਗ੍ਹਾ ਮਿਲੀ ਟੱਟੀ ਕਰਨ ਲਈ “’। ਉਸਨੇ ਆਪਣੀ ਔਰਤ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, ‘ਇਸਨੂੰ ਸੁੱਟ ਦਿਓ ਅਤੇ ਸਟੋਵ ਸਾਫ਼ ਕਰੋ’। ਜਦੋਂ ਔਰਤ ਨੇ ਸੁਆਹ ਨਾਲ ਢੱਕੇ ਹੋਏ ਟੱਟੀ ਨੂੰ ਚੁੱਕਿਆ, ਤਾਂ ਉਹ ਇਸਨੂੰ ਭਾਰੀ ਲੱਗੀ ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਉਸਨੇ ਇਸਨੂੰ ਸੁੱਟਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ, ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਵੇਖਿਆ ਕਿ ਟੱਟੀ ਸੋਨੇ ਵਿੱਚ ਬਦਲ ਗਈ ਸੀ। ਦੋਵਾਂ ਨੇ ਇਸ ਨੂੰ ਧੋਤਾ ਅਤੇ ਇਸ ਨੂੰ ਇੱਕ ਪਲੇਟ ਵਿੱਚ ਪਾ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਕੋਲ ਗਏ। ਉਸਨੂੰ ਆਉਂਦੇ ਵੇਖ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੇ ਦੂਰੋਂ ਹੀ ਕਿਹਾ, ‘ਮੈਨੂੰ ਕਿਉਂ ਦਿਖਾਓਦੀ ਹੈ, ਜਾ ਕੇ ਆਪਣੀ ਧੀ ਦਾ ਵਿਆਹ ਕਰੋ’। ਜਦੋਂ ਉਹ ਦੋਵੇਂ ਦਾਦਾ ਜੀ ਦੇ ਨਜ਼ਦੀਕ ਆਏ ਤਾਂ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੇ ਗੁੱਸੇ ਨਾਲ ਉਸਨੂੰ ਕਿਹਾ, “ਤੁਹਾਨੂੰ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀ, ਮੈਂ ਇਹ ਤੁਹਾਡੀ ਧੀ ਦੇ ਵਿਆਹ ਲਈ ਕੀਤਾ ਹੈ” । ਦੋਹਾਂ ਨੇ ਧੀ ਦਾ ਵਿਆਹ ਇੱਕ ਸੋਨੇ ਦੇ ਟੁਕੜੇ ਨਾਲ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਬਾਕੀ ਸੋਨੇ ਤੋਂ ਗਹਿਣੇ ਬਣਾਏ। ਲੜਕੀ ਦੀਆਂ ਧੀਆਂ ਜਿਹੜੀਆਂ ਵਿਆਹੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਸਨ, ਕੋਲ ਅਜੇ ਵੀ ਉਸ ਸੋਨੇ ਦੇ ਬਣੇ ਗਹਿਣੇ ਹਨ।
ਅਜਿਹੀਆਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਲੀਲਾਵਾਂ ਹਨ ਜਿੱਥੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੇ ਆਪਣੇ ਸ਼ਰਧਾਲੂਆਂ ਨੂੰ ਮੁਸੀਬਤ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਕਡੇਆ ਹੈ। ਦਾਦਾ ਜੀ ਇੱਕ ਮਹਾਨ ਸੰਤ ਸਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕਦੇ ਵੀ ਲੋਕ ਭਲਾਈ ਲਈ ਵੇਦਾਂ, ਸ਼ਸਤਰਾਂ ਅਤੇ ਮੰਤਰਾਂ ਦੀ ਜਰੂਰਤ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਲੋਕਾਂ ਉੱਤੇ ਕਾਬੂ ਪਾਉਣ ਦਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਆਪਣਾ ਵੱਖਰਾ ਤਰੀਕਾ ਸੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸ਼ਰਧਾਲੂਆਂ ਨਾਲ ਦੁਰਵਿਵਹਾਰ ਕੀਤਾ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕੁੱਟਿਆ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਦੁੱਖਾਂ ਨੂੰ ਹਰਾ ਦਿੱਤਾ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਸੋਟੀ ਦੀ ਮਾਰ ਖਾਣ ਲਈ ਸ਼ਰਧਾਲੂਆਂ ਦੀ ਭੀੜ ਲੱਗੀ ਹੋਈ ਸੀ, ਪਰ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਖੁਸ਼ਕਿਸਮਤ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਇਹ ਸਨਮਾਨ ਮਿਲਿਆ। ਇਹੋ ਜਹੈ ਸੀ ਸਾਡੇ ਪਿਆਰੇ ਸ਼੍ਰੀ ਦਾਦਾ ਜੀ ਧੁੰਨੀਵਾਲੇ। ਜੈ ਸ਼੍ਰੀ ਦਾਦਾ ਜੀ ਦੀ ।