ਇੰਦੌਰ ਸਰਕਾਰ

ਸ਼੍ਰੀ ਰਾਮਦਿਆਲਜੀ ਮਹਾਰਾਜ ਰਾਜਸਥਾਨ ਦੇ ਸ਼ਾਹੀ ਪਰਿਵਾਰ ਵਿਚੋਂ ਸਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਸੋਤੇਲੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਈਰਖਾ ਸੀ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਸਗੇ ਬੇਟੇ ਲਈ ਰਾਜ ਗੱਦੀ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਇੱਕ ਦਿਨ ਉਸਨੇ ਸ਼੍ਰੀ ਰਾਮਦਿਆਲਜੀ ਨੂੰ ਤਾਨਾ ਮਾਰੇਆ ‘ਗੁਰੂ ਬਿਨ ਨਾਗੁਰਾ ਹੋਤਾ ਹੈ ਗੁਰੂ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ’। ਇਹ ਸੁਣਦਿਆਂ ਹੀ ਸ਼੍ਰੀ ਰਾਮ ਦਿਆਲ ਜੀ ਗੁਰੂ ਜੀ ਦੀ ਭਾਲ ਵਿੱਚ ਘਰ ਛੱਡ ਗਏ। ਉਹ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਸੰਤਾਂ,ਮਹਾਤਮਾਵਾਂ ਅਤੇ ਆਚਾਰੀਆ ਕੋਲ ਗਏ,ਪਰ ਕਿਸੇ ਵਿੱਚ ਵੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਗੁਰੂ ਨਹੀਂ ਮਿਲਿਆ। ਇੱਕ ਦਿਨ ਜਦੋਂ ਉਹ ਬਦਰੀਨਾਥ ਦੇ ਮੰਦਰ ਵਿੱਚ ਪਹੁੰਚੇ, ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਅਕਾਸ਼ਵਾਣੀ ਦੀ ਅਵਾਜ਼ ਸੁਣੀ,“ਤੁਹਾਡਾ ਗੁਰੂ ਇਥੇ ਹੈ ਤਾਂ ਲੱਭ ਲਓ, ਮੈਂ ਤਾਂ ਨਰਮਦਾ ਖੰਡ ਵਿੱਚ ਹਾਂ”। ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਰਾਜਸਥਾਨ ਦੇ ਰਹਿਣ ਵਾਲੇ ਸੀ,ਇਸ ਲਈ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਨਰਮਦਾ ਖੰਡ ਬਾਰੇ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਇੱਕ ਭਿਕਸ਼ੂ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਨਰਮਦਾ ਖੰਡ ਨਰਮਦਾ ਤੱਟ ਨੂੰ ਬੋਲਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਉਹ ਇਥੋਂ ਬਹੁਤ ਦੂਰ ਹੈ। ਉਸ ਸਮੇਂ ਸ੍ਰੀ ਰਾਮਦਿਆਲ ਜੀ ਬਦਰੀਨਾਥ ਤੋਂ ਪੈਦਲ ਤੁਰ ਕੇ ਜਬਲਪੁਰ ਵਿੱਚ ਨਰਮਦਾ ਦੇ ਕਿਨਾਰੇ ਪਹੁੰਚੇ ਗਏ ।

ਨਰਮਦਾ ਵਿੱਚ ਨਹਾਉਣ ਅਤੇ ਪੂਜਾ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਇੱਕ ਸਾਧੂ ਨੂੰ ਉਥੇ ਬੈਠੇ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਅਕਾਸ਼ਵਾਨੀ ਬਾਰੇ ਦੱਸਿਆ। ਉਸ ਸਾਧੂ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਇਹ ਨਰਮਦਾ ਖੰਡ ਹੈ ਅਤੇ ਨਰਮਦਾ ਦੇ ਉੱਤਰੀ ਅਤੇ ਦੱਖਣੀ ਦੋਵੇਂ ਨਰਮਦਾ ਖੰਡ ਹਨ। ਇਸਦਾ ਜ਼ਿਕਰ ਸਕੰਦ ਪੁਰਾਣ ਦੇ ਰੇਵਾ ਖੰਡ ਵਿੱਚ ਹੈ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸ਼੍ਰੀ ਰਾਮ ਦਿਆਲ ਜੀ ਨੂੰ ਇਸ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਕਿਹਾ। ਸ੍ਰੀ ਰਾਮਦਿਆਲ ਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਇਸ ਬਾਰੇ ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਪੜ੍ਹ ਲਿਆ ਹੈ। ਤਾਂ ਭਿਕਸ਼ੂ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਅਜਿਹਾ ਕਰੋ, ਨਰਮਦਾਜੀ ਦੀ ਪਰਿਕਰਮਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰੋ। ਪਰਿਕਰਮਾ ਲਗਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਸ਼੍ਰੀ ਰਾਮਦਿਆਲਜੀ ਅਮਰਕੰਟਕ ਦੇ ਰਸਤੇ ਸਾਈਖੇੜਾ ਪਹੁੰਚੇ।

ਸਾਇੰਖੇੜਾ ਵਿੱਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਦੂਰੋਂ ਦਾਦਾ ਜੀ ਮਹਾਰਾਜ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਟੋਲੀ ਨੂੰ ਗਾਲਾਂ ਕੱਡਦਿਆਂ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਡੰਡੇ ਨਾਲ ਕੁੱਟਦੇ ਦੇਖਿਆ। ਇਸ ਦੌਰਾਨ ਪੰਗਤ ਹੋਈ,ਸ਼੍ਰੀ ਰਾਮ ਦਿਆਲਜੀ ਮਹਾਰਾਜ ਨੇ ਪ੍ਰਸ਼ਾਦ ਲੈਣ ਲਈ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਅੱਗੇ ਰੱਖੇ,ਪਰ ਕਿਸੇ ਨੇ ਵੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰਸ਼ਾਦ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤਾ। ਜਦੋਂ ਸਾਧੂਆਂ ਨੇ ਪ੍ਰਸ਼ਾਦ ਪਾਕੇ ਕੇਲੇ ਦੇ ਪੱਤਲ ਪਟਕੇ ਤਾਂ ਸ਼੍ਰੀ ਰਾਮ ਦਿਆਲ ਜੀ ਮਹਾਰਾਜ ਨੇ ਆਪਣਾ ਇੱਕ ਹੱਥ ਪੱਤਲ ਤੇ ਫੇਰਿਆ ਅਤੇ ਆਪਣਾ ਇੱਕ ਹੱਥ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪੇਟ ਤੇ ਲਾਇਆ। ਜਦੋਂ ਬੜੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵੱਲ ਵੇਖਿਆ ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਕਿਹਾ,’ਇਹ ਮੋੜਾ ਕੌਣ ਹੈ?’ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਬੁਲਾਇਆ ਅਤੇ ਕਿਹਾ,”ਮੈਂ ਤਾਂ ਪ੍ਰਸਾਦ ਭਗਤ ਸੀ,ਤੁਸੀਂ ਪ੍ਰਸਾਦ ਭਗਤ ਕਿੱਥੋਂ ਆ ਗਏ?” ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਇਸ ਚੀਜ ਨੂੰ ਦੋ ਵਾਰ ਦੁਹਰਾਇਆ ਅਤੇ ਕਿਹਾ ” ਅੱਛਾ ਰਾਜਸਥਾਨੀ ਹੋ, ਅੱਛਾ ਮੇਜਰ ਹੋ, ਅੱਛਾ ਰਾਜਕੁਮਾਰ ਹੋ “।ਜਦੋਂ ਸ਼੍ਰੀ ਰਾਮ ਦਿਆਲਜੀ ਮਹਾਰਾਜ ਹੱਥ ਜੋੜ ਕੇ ਖੜੇ ਰਹੇ, ਤਾਂ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ,“ਹੁਣ ਉਹ ਫੌਜ ਛੱਡੋ ਅਤੇ ਸਾਡੀ ਫੌਜ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋ ਜਾਓ”। ਇਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਸ਼੍ਰੀ ਰਾਮ ਦਿਆਲਜੀ ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼੍ਰੀ ਬੜੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਦੀ ਸੇਵਾ ਵਿੱਚ ਰੁੱਝ ਗਏ।

ਇੱਕ ਦਿਨ ਵੱਡੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, ‘ਸਾਡੇ ਛੋਟੇ ਦੀ ਸੇਵਾ ਕਰੋ’ (ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ)। ਉਸ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਹੀ ਸ਼੍ਰੀ ਰਾਮਦਿਆਲਜੀ ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼੍ਰੀ ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਦੀ ਸੇਵਾ ਵਿੱਚ ਰਹਿਣ ਲੱਗ ਪਏ। ਉਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਧੁੰਨੀ ਦੀ ਲੱਕੜ ਠੀਕ ਕਰਦੇ ਸਨ, ਹਵਨ ਲਈ ਬਾਹਰੋਂ ਲੱਕੜ ਲਿਆਉਂਦੇ ਸਨ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਇਸ਼ਨਾਨ ਕ ਰਾਂਦੇ ਸਨ ਆਦਿ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸ੍ਰੀ ਛੋਟੇ ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਅਤੇ ਸ਼੍ਰੀ ਵੱਡੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਦੇ ਨਾਲ ਸਾਇੰਖੇੜਾ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ੧੯੩੦ ਵਿੱਚ ਛੀਪਨੇਰ, ਬਾਗਲੀ, ਉਜੈਨ, ਇੰਦੌਰ, ਨਾਵਘਾਟ ਖੇੜੀ (ਬਰਵਾਹ) ਦੀ ਯਾਤਰਾ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ੧੯੩੦ ਵਿੱਚ ਸ਼੍ਰੀ ਸ਼੍ਰੀ ਵੱਡੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੇ ਖੰਡਵਾ ਵਿੱਚ ਸਮਾਧੀ ਲੈ ਲਈ।
ਸਾਲ ੧੯੪੨ ਦੇ ਕੁੰਭ ਮੇਲੇ ਵਿੱਚ ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੇ ਵੀ ਆਪਣਾ ਸਰੀਰ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ।

ਸ੍ਰੀ ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਦੇ ਸਮਾਧੀ ਲੈਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਸ਼ਰਧਾਲੂਆਂ ਨੇ ਆਪਣਾ ਸਮਾਨ ਬੰਨ੍ਹਿਆ ਅਤੇ ਉੱਥੋਂ ਚਲੇ ਗਏ ਕਿ ਹੁਣ ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੇ ਸਮਾਧੀ ਲੈ ਲਈ ਹੈ। ਪਰ ਸ੍ਰੀ ਰਾਮਦਿਆਲਜੀ ਮਹਾਰਾਜ (ਇੰਦੌਰ ਸਰਕਾਰ) ਅਤੇ ਕੁਝ ਹੋਰ ਭਗਤ ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਦੀ ਮ੍ਰਿਤਕ ਦੇਹ ਨੂੰ ਖੰਡਵਾ ਲਿਜਾਣ ਦੀ ਤਿਆਰੀ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ ਕਿ ਕੁੰਭ ਵਿੱਚ ਆਏ ਮਹਾਨ ਸੰਤਾਂ ਅਤੇ ਮਹੰਤਾਂ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਰਸਤਾ ਰੋਕ ਲਿਆ ਅਤੇ ਜ਼ਿੱਦ ਕਰਣ ਲੱਗੇ ਕਿ ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੇ ਪ੍ਰਯਾਗਰਾਜ ਵਰਗੇ ਪਵਿੱਤਰ ਸਥਾਨ ਤੇ ਆਪਣਾ ਜੀਵਨ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਇੱਥੇ ਹੀ ਪਾਣੀ ਦੀ ਸਮਾਧੀ ਹੋਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ। ਤਦ ਸ਼੍ਰੀ ਰਾਮਦਿਆਲ ਜੀ ਨੇ ਸ਼੍ਰੀ ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਮਹਾਰਾਜ ਦੇ ਸ਼ਰਧਾਲੂ ਵਿਸ਼ਵਨਾਥ ਚੌਧਰੀ ਨੂੰ ਬੁਲਾਇਆ,ਜਿਸ ਦੇ ਬੰਗਲੇ ਵਿੱਚ ਸ੍ਰੀ ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਰਹਿ ਰਹੇ ਸਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸਭ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਵਿਸ਼ਵਨਾਥ ਜੀ ਨੂੰ ਯਾਦ ਦਿਵਾਇਆ ਕਿ ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕੁਝ ਦਿਨ ਪਹਿਲਾਂ ਦੱਸਿਆ ਸੀ ਕਿ ਹੁਣ ਖੰਡਵਾ ਜਾਣ ਦੀ ਤਿਆਰੀ ਕਰੋ,ਇਸਦਾ ਮਤਲਬ ਇਹ ਹੋਇਆ ਕਿ ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸਨ ਕਿ ਉਹ ਖੰਡਵਾ ਚਲੇ ਜਾਣ।ਫਿਰ ਵਿਸ਼ਵਨਾਥ ਚੌਧਰੀ ਨੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਦੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਚੁੱਕਣ ਲਈ ਇੱਕ ਬਕਸਾ ਤਿਆਰ ਕਰਵਾਈਆ ਅਤੇ ਜਲਦੀ ਕਾਸ਼ੀ ਐਕਸਪ੍ਰੈਸ ਟ੍ਰੇਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਹੋਰ ਡੱਬਾ ਲਗਵਾਯਾ। ਜਦੋਂ ਸ਼੍ਰੀ ਰਾਮਦਿਆਲਜੀ ਮਹਾਰਾਜ ਅਤੇ ਹੋਰ ਸ਼ਰਧਾਲੂਆਂ ਨੇ ਵੇਖਿਆ ਕਿ ਆਖ਼ਰੀ ਡੱਬਾ ਮਾਲਗੱਡੀ ਦਾ ਡੱਬਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਦੁੱਖ ਹੋਇਆ ਕਿ ਵੱਡੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਵਰਗੇ ਇੱਕ ਮਹਾਨ ਸਤਿਗੁਰੂ ਨੂੰ ਸਧਾਰਣ ਮਾਲਗੱਡੀ ਦੇ ਡੱਬੇ ਵਿੱਚ ਖੰਡਵਾ ਲਿਜਾਣ ਦਾ ਪ੍ਰਬੰਧ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਪਰ ਸਮੇਂ ਦੀ ਘਾਟ ਕਾਰਨ, ਹੋਰ ਪ੍ਰਬੰਧ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕੇ। ਵਿਸ਼ਵਨਾਥ ਚੌਧਰੀ ਨੇ ਜਲਦਬਾਜ਼ੀ ਵਿੱਚ ਮੁਆਫੀ ਮੰਗੀ,ਸ਼੍ਰੀ ਰਾਮਦਿਆਲਜੀ ਮਹਾਰਾਜ ਨੇ ਕਿਹਾ,’ ਤੁਸੀਂ ਗਲਤੀ ਕੀਤੀ ਹੈ, ਹੁਣ ਤੁਸੀਂ ਜਾਨੋ’ ਅਤੇ ਉਹ ਰਾਜਾਨੰਦਜੀ, ਸਵਾਮੀ ਚਰਨਾਨੰਦਜੀ, ਵਰਿੰਦਰ ਬਹਾਦੁਰ ਸਿੰਘ, ਪਹਾੜੀ ਬਾਬਾ ਅਤੇ ਹੋਰ ਸ਼ਰਧਾਲੂਆਂ ਨਾਲ ਮਿਲ ਕੇ ਦਾਦਾ ਨਾਮ ਕਰਦੇ ਸ੍ਰੀ ਛੋਟੇ ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੂੰ ਖੰਡਵਾ ਲੈ ਆਏ।

ਖੰਡਵਾ ਲਿਆਉਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਸ਼ਰਧਾਲੂਆਂ ਨੇ ਵੱਡੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਦੀ ਸਮਾਧੀ ਦੇ ਨਾਲ ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਦੀ ਸਮਾਧੀ ਵੀ ਬਣਾਈ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਜੋ ਜੋ ਪਸੰਦ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਮਾਲਪੁਆ, ਖੀਰ, ਦਾਲ ਭਾਟੀ, ਜਵਾਰ ਰੋਟੀ ਆਦਿ ਪਕਵਾਨ ਦਾ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ਲਗਾਇਆ ਗਯਾ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਕੱਪੜੇ ਰੱਖੇ ਗਏ।ਸੰਤ ਸਮਾਧੀ ਵਿੱਚ ਨਮਕ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ,ਇਸ ਲਈ ਖੰਡਵਾ ਦਾ ਸਾਰਾ ਕਪੂਰ ਖ੍ਰੀਦਿਆ ਗਿਆ, ਪਰ ਕਾਫ਼ੀ ਨਾ ਹੋਣ ਕਾਰਨ ਕਪੂਰ ਵੀ ਇੰਦੌਰ ਤੋਂ ਖਰੀਦੇ ਗਏ ਅਤੇ ਕੁੱਲ ੨੧ ਕਿੱਲੋ ਕਪੂਰ ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਦੀ ਸਮਾਧੀ ਵਿੱਚ ਵਰਤਿਆ ਗਿਆ।

ਸ਼੍ਰੀ ਰਾਮਦਿਆਲਜੀ ਮਹਾਰਾਜ ਕੁਝ ਸਾਲ ਉਥੇ ਰਹੇ ਅਤੇ ਦੋਵਾਂ ਸਮਾਧੀਆਂ ਦੀ ਸੇਵਾ ਪੂਜਾ ਅਤੇ ਨਿਯਮਾਂ ਦੀ ਪਾਲਣਾ ਕੀਤੀ। ਉਸੇ ਸਮੇਂ, ਦਾਦਾ ਜੀ ਦਾ ਉੱਤਰਾਧਿਕਾਰੀ ਬਣਨ ਲਈ ਚੇਲਿਆਂ ਵਿੱਚ ਵਿਵਾਦ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਿਆ ਅਤੇ ਉੱਥੋਂ ਦਾ ਮਾਹੌਲ ਵਿਗੜ ਗਿਆ ਜਿਸ ਕਾਰਨ ਸ਼੍ਰੀ ਰਾਮਦਿਆਲ ਜੀ ਬਹੁਤ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਹੋ ਗਏ। ਸਵਾਮੀ ਚਰਨਾਨੰਦ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਦਾਦਾ ਜੀ ਦਾ ਉੱਤਰਾਧਿਕਾਰੀ ਘੋਸ਼ਿਤ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸਨ, ਪਰ ਹੋਰ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਇਸ ਵਿੱਚ ਇਤਰਾਜ਼ ਸੀ ਅਤੇ ਇਸ ਬਹਿਸ ਤੋਂ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਹੋਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਸ਼੍ਰੀ ਰਾਮ ਦਿਆਲ ਜੀ ਮਹਾਰਾਜ ਪੈਦਲ ਰੇਲ ਪੱਟਿਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ਇੰਦੌਰ ਚਲੇ ਗਏ।
ਸਾਲ ੧੯੧੯ ਵਿੱਚ, ਸ਼੍ਰੀ ਵੱਡੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਅਤੇ ਸ੍ਰੀ ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਇੰਦੌਰ ਗਏ ਸਨ। ਵੱਡੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੇ ਆਪਣਾ ਰੱਥ ਛਤਰੀਬਾਗ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਾਪਤ ਲਗਵਾਇਆ ਜਿਥੇ ਅੱਜ ਸ੍ਰੀ ਵੈਂਕਟੇਸ਼ਵਰ ਮੰਦਰ ਹੈ ਅਤੇ ਸ੍ਰੀ ਛੋਟੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਉਥੋਂ ਕੁਝ ਦੂਰ ਧੁੰਨੀ ਰਮਾਈ। ਇਸ ਅਸਥਾਨ ਤੇ ਸ਼੍ਰੀ ਰਾਮ ਦਿਆਲ ਜੀ ਨੇ ਫਿਰ ਧੁੰਨੀ ਜਲਾਈ। ਖੰਡਵਾ ਵਿੱਚ, ਉਹ ਸਮਾਧੀ ਦੀ ਸੇਵਾ ਅਤੇ ਹੋਰ ਕੰਮਾਂ ਲਈ ਆਉਂਦੇ ਰਹੇ।

ਇਸ ਦੌਰਾਨ ਇੱਕ ਦਿਨ ਇਤਫ਼ਾਕ ਨਾਲ ਉਹ ਸਟੇਸ਼ਨ ਤੇ ਮੱਧ ਪ੍ਰਦੇਸ਼ ਦੇ ਮੁੱਖ ਮੰਤਰੀ ਭਗਵੰਤ ਰਾਓ ਮੰਡਲੋਈ ਨਾਲ ਮਿਲੇ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਖੰਡਵਾ ਦਰਬਾਰ ਦੇ ਅੰਦਰੂਨੀ ਝਗੜਿਆਂ ਬਾਰੇ ਦੱਸਿਆ। ਮੁੱਖ ਮੰਤਰੀ ਨੇ ਸ਼੍ਰੀ ਰਾਮਦਿਆਲਜੀ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਇੱਛਾ ਬਾਰੇ ਪੁੱਛਿਆ ਅਤੇ ੧੯੮੨ ਵਿੱਚ ਦਰਬਾਰ ਦਾ ਟ੍ਰਸਟ ਬਣਾਇਆ ਗਿਆ।ਸ਼੍ਰੀ ਰਾਮਦਿਆਲ ਜੀ ਨੇ ਸਵਾਮੀ ਚਰਨਾਨੰਦ ਨੂੰ ਉਸ ਟਰੱਸਟ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਕਰਨ ਦੀ ਇੱਛਾ ਜ਼ਾਹਰ ਕੀਤੀ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਸਨ ਪਰ ਉਹ ਬਾਕੀ ਟਰੱਸਟੀਆਂ ਨੂੰ ਭਾਈ ਨਹੀਂ ਅਤੇ ਉਸ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਹੀ ਉਹ ਸ਼੍ਰੀ ਰਾਮਦਿਆਲ ਜੀ ਨੂੰ ਬੈਰ ਕਰਨ ਲੱਗੇ। ਟਰੱਸਟ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਸਵਾਮੀ ਚਰਨੰਦ ਜੀ ਸ਼੍ਰੀ ਰਾਮ ਦਿਆਲ ਜੀ ਨਾਲ ਈਰਖਾ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਏ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਸ਼੍ਰੀ ਰਾਮ ਦਿਆਲ ਜੀ ਉੱਤੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਝੂਠੇ ਦੋਸ਼ ਲਗਾਏ। ਇੱਕ ਦਿਨ ਸ਼੍ਰੀ ਰਾਮ ਦਿਆਲ ਜੀ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ,ਤੁਸੀਂ ਕੀ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋ?ਤਦ ਸਵਾਮੀ ਚਰਨਾਨੰਦ ਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਜਿੰਨਾ ਚਿਰ ਤੁਸੀਂ ਇਥੇ ਰਹੋਗੇ,ਮੈਨੂੰ ਕੋਈ ਮਾਨਤਾ ਨਹੀਂ ਮਿਲੇਗੀ। ਫਿਰ ਬੜੇ ਸਰਕਾਰਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ “ਕੁਝ ਹੋਰ? ਬੱਸ ਇਤਨਾ? ”ਅਤੇ ਉਹ ਖੰਡਵਾ ਛੱਡ ਕੇ ਇੰਦੌਰ ਆ ਗਏ।

ਇਥੇ ਆਉਂਦੇ ਹੀ, ਉਹਨਾਂ ਨੇ ੧੨ ਸਾਲਾਂ ਤਕ ਧੁੰਨੀ ਮਾਈ ਦੇ ਸਾਮ੍ਹਣੇ ਪਾਣੀ ਤੇ ਰਹਿ ਕੇ ਅਤੇ ਸ਼ਰਧਾਲੂ ਜੋ ਕਪੜੇ, ਫਲ, ਆਦਿ ਚੜ੍ਹਾਵੇ ਚੜ੍ਹਾਉਂਦੇ ਸਨ ਉਹ ਜਾਂ ਤਾਂ ਧੁਨੀ ਵਿਚ ਹਵਨ ਕਰਦੇ ਸੀ ਜਾਂ ਲੋਕਾਂ ਵਿੱਚ ਵੰਡਦੇ ਸੀ। ਉਥੇ ਹੀ ਅੱਜ ਦਾਦਾ ਦਰਬਾਰ ਸਥਾਪਿਤ ਹੈ। ਹਰ ਗੁਰੂ ਪੂਰਨੀਮਾ, ਦੁਸਹਿਰਾ ਅਤੇ ਹੋਰ ਤਿਉਹਾਰਾਂ ਤੇ,ਉਹ ਖੰਡਵਾ ਯਾਤਰਾ ਕਰਦੇ ਰਹੇ। ਇੰਦੌਰ ਰਾਜ ਦੇ ਤੁਕੋਜੀ ਰਾਓ ਹੋਲਕਰ, ਜੈਪੁਰ ਦੇ ਮਹਾਰਾਜ ਜੈ ਸਿੰਘ, ਸੋਹਾਵਲ ਰਿਆਸਤ ਦੇ ਵਰਿੰਦਰ ਬਹਾਦੁਰ ਸਿੰਘ (ਨੇੜੇ ਝਾਂਸੀ) ਅਤੇ ਹੋਰ ਕਈ ਰਾਜਿਆਂ ਨੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਅਧਿਆਤਮਕ ਗੁਰੂ ਬਣਾਇਆ।

੧੪ ਫਰਵਰੀ ੧੯੭੯ ਨੂੰ ਸ਼੍ਰੀ ਰਾਮ ਦਿਆਲਜੀ ਮਹਾਰਾਜ ਨੇ ੧੦੫ ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਸਰੀਰ ਦਾ ਤਿਆਗ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਉੱਤਰਾਧਿਕਾਰੀ ਸ੍ਰੀ ਛੋਟੇ ਸਰਕਾਰ ਜੀ ਮਹਾਰਾਜ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਸਮਾਧੀ ਨੂੰ ਇੰਦੌਰ ਦਰਬਾਰ ਵਿੱਚ ਬਣਾਇਆ।