श्री शिव महिम्न स्तोत्रम् महिम्न: पारं ते परमविदुषो यद्यसदृशी स्तुतिर्ब्रह्मादीनामपि तदवसन्नास्त्वयि गिर: । अथावाच्य: सर्व: स्वमतिपरिणामावधि गृणन् ममाप्येष स्तोत्रे हर निरपवाद: परिकर: ।।१।। अतीत: पन्थानं तव च महिमा वाड्मनसयो – रतद्व्यावृत्त्या यं चकितमभिधत्ते श्रुतिरपि । स कस्य स्तोतव्य: कतिविधगुण: कस्य विषय: पदे त्वर्वाचीने पतति न मन: कस्य न वच: ।।२।। मधुस्फीता वाच: परमममृतं निर्मितवत – स्तव ब्रह्मन् किं वागपि सुरगुरोर्विस्मयपदम् । मम त्वेतां वाणीं गुणकथनपुण्येन भवत: पुनामीत्यर्थेsस्मिन् पुरमथन बुद्धिर्व्यवसिता ।।३।। तवैश्चर्यं यत्तज्जगदुदयरक्षाप्रलयकृत् त्रयीवस्तुव्यस्तं तिसृषु गुणभिन्नासु तनुषु । अभव्यानामस्मिन् वरद रमणीयामरमणीं विहन्तुं व्याक्रोशीं विदधत इहैके जडधिय: ।।४।। किमीह: किंकाय स खलु किमुपायस्त्रिभुवनं किमाधारो धाता सृजति किमुपादान इति च । अतर्क्यैश्वर्ये त्वय्यनवसरदु:स्तो हतधिय: कुतर्कोsयं कांश्चिन्मुखरयति मोहाय जगत: ।।५।। अजन्मानो लोका: किमवयववन्तोsपि जगता – मधिष्ठातारं किं भवविधिरनादृत्य भवति । अनीशो वा कुर्याद् भुवनजनने क: परिकरो यतो मन्दास्त्वां प्रत्यमरवर संशेरत इमे ।।६।। त्रयी सांख्यं योग: पशुपतिमतं वैष्णवमिति प्रभिन्ने प्रस्थाने परमिदमद: पथ्यमिति च । रुचीनां वैचित्र्यादृजुकुटिलनानापथजुषां नृणामेको गम्यस्त्वमसि पयसामर्णव इव ।।७।। महोक्ष: खट्वांगं परशुरजिनं भस्म फणिन: कपालं चेतीयत्तव वरद तन्त्रोपकरणम् । सुरास्तां तामृधिं दधति च भवद्भ्रूप्रणिहितां न हि स्वात्मारामं विषयमृगतृष्णा भ्रमयति ।।८।। ध्रुवं कश्चित् सर्वं सकलमपरस्त्वध्रुवमिदं परो ध्रौव्याध्रौव्ये जगति गदति व्यस्तविषये । समस्ते sप्येतस्मिन् पुरमथन तैर्विस्मित इव स्तुवंजिह्रेमि त्वां न खलु ननु धृष्टा मुखरता ।।९।। तवैश्चर्यं यत्नाद् यदुपरि विरिंचो हरिरध: परिच्छेत्तुं यातावनलमनलस्कन्धवपुष: । ततो भक्तिश्रद्धाभरगुरुगृणद्भ्यां गिरिश यत् स्वयं तस्थे ताभ्यां तव किमनुवृत्तिर्न फलति ।।१०।। अयत्नादापाद्य त्रिभुवनमवैरव्यतिकरं दशास्यो यद् बाहूनभृत रणकण्डूपरवशान् । शिर:पद्मश्रेणीरचितचरणाम्भोरुहबले: स्थिरायास्त्वद्भक्तेस्त्रिपुरहर विस्फूर्जितमिदम् ।।११।। अमुष्य त्वत्सेवासमधिगतसारं भुजवनं बलात् कैलासेsपि त्वदधिवसतौ विक्रमयत: । अलभ्या पातालेsप्यलसचलितांगुष्ठशिरसि प्रतिष्ठा त्वय्यासीद् ध्रुवमुपचितो मुह्यति खल: ।।१२।। यदृद्धिं सुत्राम्णो वरद परमोच्चैरपि सती – मधश्चक्रे बाण: परिजनविधेयत्रिभुवन: । न तच्चित्रं तस्मिन् वरिवसितरि त्वच्चरणयो – र्न कस्याप्युन्नत्यै भवति शिरसस्त्वय्यवनति: ।।१३।। अकाण्डब्रह्माण्डक्षयचकितदेवासुरकृपा – विधेयस्यासीद्यस्त्रिनयनविषं संहृतवत: । स कल्माष: कण्ठे तव न कुरुते न श्रियमहो विकारोsपि श्लाघ्यो भुवनभयभंगव्यसनिन: ।।१४।। असिद्धार्था नैव क्वचिदपि सदेवासुरनरे निवर्तन्ते नित्यं जगति जयिनो यस्य विशिखा: । स पश्यन्नीश त्वामितरसुरसाधारणमभूत् स्मर: स्मर्तव्यात्मा नहि वशिषु पथ्य: परिभव: ।।१५।। मही पादाघाताद् व्रजति सहसा संशयपदं पदं विष्णोर्भ्राम्यद्भुजपरिघरुग्णग्रहगणम् । मुहुर्द्यौर्दौ:स्थ्यं यात्यनिभृतजटाताडिततटा जगद्रक्षायै त्वं नटसि ननु वामैव विभुता ।।१६।। वियद्व्यापी तारागणगुणितफेनोद्ग्मरुचि: प्रवाहो वारां य: पृषतलघुदृष्ट: शिरसि ते । जगद् द्वीपाकारं जलधिवलयं तेन कृतमि – त्यनेनैवोन्नेयं धृतमहिम दिव्यं तव वपु: ।।१७।। रथ: क्षोणी यन्ता शतधृतिरगेन्द्रो धनुरथो रथांगे चन्द्रार्कौ रथचरणपाणि: शर इति । दिधक्षोस्ते कोsयं त्रिपुरतृणमाडम्बरविधि – र्विधेयै: क्रीडन्त्यो न खलु परतन्त्रा: प्रभुधिय: ।।१८।। हरिस्ते साहस्त्रं कमलबलिमाधाय पदयो – र्यदेकोने तस्मिन् निजमुदहरन्नेत्रकमलम् । गतो भक्त्युद्रेक: परिणतिमसौ चक्रवपुषा त्रयाणां रक्षायै त्रिपुरहर जागर्ति जगताम् ।।१९।। क्रतौ सुप्ते जाग्रत्त्वमसि फलयोगे क्रतुमतां क्व कर्म प्रध्वस्तं फलति पुरुषाराधनमृते । अतस्त्वां सम्प्रेक्ष्य क्रतुषु फलदानप्रतिभुवं श्रुतौ श्रद्धां बद्ध्वा दृढपरिकर: कर्मसु जन: ।।२०।। क्रियादक्षो दक्ष: क्रतुपतिरधीशस्तनुभृता – मृषीणामार्त्विज्यं शरणद सदस्या: सुरगणा: । क्रतुभ्रेषस्त्वत्त: क्रतुफलविधानव्यसनिनो ध्रुवं कर्तु: श्रद्धाविधुरमभिचाराय हि मखा: ।।२१।। प्रजानाथं नाथ प्रसभमभिकं स्वां दुहितरं गतं रोहिद्भूतां रिरमयिषुमृष्यस्य वपुषा । धनुष्पाणेर्यातं दिवमपि सपत्राकृतममुं त्रसन्तं तेsद्यापि त्यजति न मृगव्याधरभस: ।।२२।। स्वलावण्याशंसाधृतधनुषमह्नाय तृणवत् पुर: प्लुष्टं दृष्ट्वा पुरमथन पुष्पायुधमपि । यदि स्त्रैणं देवी यमनिरतदेहार्धघटना – दवैति त्वामद्धा बत वरद मुग्धा युवतय: ।।२३।। श्मशानेष्वाक्रीडा स्मरहर पिशाचा: सहचरा – श्चिताभस्मलेप: स्त्रगपि नृकरोटीपरिकर: । अमंगलल्यं शीलं तव भवतु नामैवमखिलं तथापि स्मर्तृणां वरद परमं मंगलमसि ।।२४।। मन: प्रत्यक्चित्ते सविधमवधायात्तमरुत: प्रहृष्यद्रोमाण: प्रमदसलिलोत्संगितदृश: । यदालोक्याह्लादं हृद इव निमज्यामृतमये दधत्यन्तस्तत्त्वं किमपि यमिनस्तत् किल भवान् ।।२५।। त्वमर्कस्त्वं सोमस्त्वमसि पवनस्त्वं हुतवह – स्त्वमापस्त्वं व्योम त्वमु धरणिरात्मा त्वमिति च । परिच्छिन्नामेवं त्वयि परिणता बिभ्रतु गिरं न विद्मस्तत्तत्त्वं वयमिह तु यत्त्वं न भवसि ।।२६।। त्रयीं तिस्त्रो वृत्तीस्त्रिभुवनमथो त्रीनपि सुरा – नकाराद्यैर्वर्णैस्त्रिभिरभिदधत् तीर्णविकृति । तुरीयं ते धाम ध्वनिभिरवरुन्धानमणुभि: समस्तं व्यस्तं त्वं शरणद गृणात्योमिति पदम् ।।२७।। भव: शर्वो रुद्र: पशुपतिरथोग्र: सहमहां – स्तथा भीमेशानाविति यदभिधानाष्टकमिदम् । अमुष्मिन् प्रत्येकं प्रविचरति देव श्रुतिरपि प्रियायास्मै धाम्ने प्रविहितनमस्योsस्मि भवते ।।२८।। नमो नेदिष्ठाय प्रियदव दविष्ठाय च नमो नम: क्षोदिष्ठाय स्मरहर महिष्ठाय च नम: । नमो वर्षिष्ठाय त्रिनयन यविष्ठाय च नमो नम: सर्वस्मै ते तदिदमिति शर्वाय च नम: ।।२९।। बहुलरजसे विश्वोत्पत्तौ भवाय नमो नम: प्रबलतमसे तत्संहारे हराय नमो नम: । जनसुखकृते सत्त्वोद्रिक्तौ मृडाय नमो नम: प्रमहसि पदे निस्त्रैगुण्ये शिवाय नमो नम: ।।३०।। कृशपरिणति चेत: क्लेशवश्यं क्व चेदं क्व च तव गुणसीमोल्लंघिनी शश्वदृद्धि: । इति चकितममन्दीकृत्य मां भक्तिराधाद् वरद चरणयोस्ते वाक्यपुष्पोपहारम् ।।३१।। असितगिरिसमं स्यात् कज्जलं सिन्धुपात्रे सुरतरुवरशाखा लेखनी पत्रमुर्वी । लिखति यदि गृहीत्वा शारदा सर्वकालं तदपि तव गुणानामीश पारं न याति ।।३२।। असुरसुरमुनीन्द्रैरर्चितस्येन्दुमौले – र्ग्रथितगुणमहिम्नो निर्गुणस्येश्वरस्य । सकलगणवरिष्ठ: पुष्पदन्ताभिधानो रुचिरमलघुवृत्तै: स्तोत्रमेतच्चकार ।।३३।। अहरहरनवद्यं धूर्जटे: स्तोत्रमेतत् पठति परमभक्त्या शुद्धचित्त: पुमान् य: । स भवति शिवलोके रुद्रतुल्यस्तथात्र प्रचुरतरधनायु: पुत्रवान् कीर्तिमांश्च ।।३४।। दीक्षा दानं तपस्तीर्थं ज्ञानं यागादिका: क्रिया: । महिम्न: स्तवपाठस्य कलां नार्हन्ति षोडशीम् ।।३५।। आसमाप्तमिदं स्तोत्रं पुण्यं गन्धर्वभाषितम् । अनौपम्यं मनोहारि शिवमीश्वरवर्णनम् ।।३६।। महेशान्नापरो देवो महिम्नो नापरा स्तुति: । अघोरान्नापरो मन्त्रो नास्ति तत्त्वं गुरो: परम् ।।३७।। कुसुमदशननामा सर्वगन्धर्वराज: शिशुशशिधरमौलेर्देवदेवस्य दास: । स खलु निजमहिम्नो भ्रष्ट एवास्य रोषात् स्तवनमिदमकार्षीद् दिव्यदिव्यं महिम्न: ।।३८।। सुरवरमुनिपूज्यं स्वर्गमोक्षैकहेतुं पठति यदि मनुष्य: प्रांजलिर्नान्यचेता: । व्रजति शिवसमीपं किन्नरै: स्तूयमान: स्तवनमिदममोघं पुष्पदन्तप्रणितम् ।।३९।। श्रीपुष्पदन्तमुखपंकजनिर्गतेन स्तोत्रेण किल्बिषहरेण हरप्रियेण । कण्ठस्थितेन पठितेन समाहितेन सुप्रीणितो भवति भूतपतिर्महेश: ।।४०।। इत्येषा वाड्मयी पूजा श्रीमच्छंकरपादयो: । अर्पिता तेन देवेश: प्रीयतां मे सदाशिव: ।।४१।। तव तत्त्वं न जानामि कीदृशोsसि महेश्वर । यादृशोsसि महादेव तादृशाय नमो नम: ।।४२।। एककालं द्विकालं वा त्रिकालं य: पठेन्नर: । सर्वपापविनिर्मुक्त: शिवलोके महीयते ।।४३।। यदक्षरं पदभ्रष्टं मात्राहीनं च यदभवेत् । तत्सर्वं क्षम्यतां देव प्रसीद परमेश्वर ।। ४४ ।। अन्यथा शरणम् नास्ति त्वमेव शरणम् मम् । तस्मान कारून भावेन रक्ष रक्ष महेश्वरा ।। ४५ ।। ॐ पूर्णमदः पूर्णमिदं पूर्णात्पूर्णमुदच्यते । पूर्णस्य पूर्णमादाय पूर्णमेवावशिष्यते ।। ४६ ।।